Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

CERN: Νέο ρεκόρ συγκρούσεων σωματιδίων από τον επιταχυντή

Οι επιστήμονες του μεγάλου υπόγειου επιταχυντή του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Πυρηνικών Ερευνών (CERN), στα γαλλο-ελβετικά σύνορα, ήλθαν ένα βήμα πιο κοντά στην αποκάλυψη των μυστηρίων του σύμπαντος, επιτυγχάνοντας ένα νέο ρεκόρ. Ο επιταχυντής πλέον παράγει 10.000 συγκρούσεις σωματιδίων υψηλής ενέργειας ανά δευτερόλεπτο, διπλάσιες σε σχέση με τον προηγούμενο ρυθμό.
Με τον ρυθμό αυτό είναι ζήτημα λίγου χρόνου ο επιταχυντής μήκους 27 χλμ. κοντά στη Γενεύη να ξεπεράσει τον αμερικανικό «ανταγωνιστή» του Tevatron του εργαστηρίου Fermilab στο Ιλινόις. Οι ερευνητές του CERN αργά αλλά σταθερά αυξάνουν το ενεργειακό επίπεδο και την ένταση των συγκρούσεων των ακτινών πρωτονίων.
  
Αυτό το Σαββατοκύριακο, σύμφωνα με το BBC, για πρώτη φορά οι μηχανικοί του CERN έφεραν σε σύγκρουση δύο ακτίνες, κάθε μια από τις οποίες αποτελείτο από τρεις δέσμες σωματιδίων και κάθε δέσμη περιείχε 100 δισεκατομμύρια πρωτόνια. Προς το παρόν, ο επιταχυντής λειτουργεί με την μισή ενέργεια σε σχέση με αυτή για την οποία σχεδιάστηκε. Οι επιστήμονες σκοπεύουν να φθάσουν την μέγιστη ενέργεια των 14 τρισεκατομμυρίων ηλεκτρονιοβόλτ (TeV) έως το 2013.
  
«Όσες περισσότερες συγκρούσεις πρωτονίων κάνουμε, τόσο πιο κοντά ερχόμαστε στην υπερσυμμετρία, τη σκοτεινή ύλη, το μποζόνιο του Χιγκς και άλλες μορφές της Νέας Φυσικής», δήλωσε ο καθηγητής Τζον Έλις, ένας από τους κορυφαίους θεωρητικούς φυσικούς του CERN, ο οποίος επίσης είπε ότι το ερευνητικό δυναμικό του Οργανισμού βρίσκεται σε εγρήγορση για τυχόν εμφάνιση κάποιας μίνι-μαύρης τρύπας, η οποία ευτυχώς δεν αναμένεται να «καταπιεί» τον πλανήτη μας, αλλά να εξαφανιστεί σχεδόν αμέσως μετά τη δημιουργία της.

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Νέο «παράθυρο»στην παρατήρηση

Το σύμπλεγμα τηλεσκοπίων ALMA θα βοηθήσει να διευρύνουμε τις γνώσεις μας σχετικά με τη γέννηση και την εξέλιξη πλανητικών συστημάτων

Στην έρημο Atacama των Χιλιανών Ανδεων και σε μια από τις πλέον δυσπρόσιτες και άνυδρες περιοχές του πλανήτη, εκατοντάδες επιστήμονες, μηχανικοί και τεχνικοί εργάζονται πυρετωδώς για την κατασκευή της νέας τηλεσκοπικής διάταξης ALMA (Atacama Large Millimeter/sub-millimeter Array). 

Το ALMA, στην κατασκευή του οποίου συμμετέχουν η Ευρώπη, η 
Ιαπωνία, η Βόρειος Αμερική και η Χιλή, θα αποτελείται από 66 νέας γενιάς
 ραδιοτηλεσκόπια, τα οποία θα έχουν τη δυνατότητα να ανιχνεύουν ηλεκτ
Το ALMA, στην κατασκευή του οποίου συμμετέχουν η Ευρώπη, η Ιαπωνία, η Βόρειος Αμερική και η Χιλή, θα αποτελείται από 66 νέας γενιάς ραδιοτηλεσκόπια, τα οποία θα έχουν τη δυνατότητα να ανιχνεύουν ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία ανάμεσα στο υπέρυθρο και στα ραδιοκύματα.
Το σύμπλεγμα τηλεσκοπίων ALMA, στην κατασκευή του οποίου συμμετέχουν η Ευρώπη, η Ιαπωνία, η Βόρεια Αμερική και η Χιλή, θα αποτελείται από 66 νέας γενιάς ραδιοτηλεσκόπια, τα οποία θα έχουν τη δυνατότητα να ανιχνεύουν ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία ανάμεσα στο υπέρυθρο και στα ραδιοκύματα.
Με την έναρξη λειτουργίας του ALMA, η ανίχνευση αυτής της, αόρατης στα μάτια μας, ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας που προέρχεται από παγωμένα και γιγάντια νέφη αερίων και σκόνης και από αρχέγονους γαλαξίες, θα ανοίξει ένα νέο παράθυρο παρατήρησης στο Σύμπαν.
Η κύρια διάταξη του τηλεσκοπίου ALMA θα αποτελείται από (τουλάχιστον) 50 δορυφορικές κεραίες, διαμέτρου 12 μέτρων και βάρους μεγαλύτερου των 100 τόνων η καθεμία, οι οποίες θα έχουν τη δυνατότητα να μετακινούνται, ανάλογα με τις ανάγκες των παρατηρήσεων.
Οι δυνατότητεςΧάρη στην τεχνική της συμβολομετρίας, η ευκρίνεια της εικόνας που θα λαμβάνει αυτό το σύστημα των ραδιοτηλεσκοπίων θα ισοδυναμεί με την ευκρίνεια ενός τηλεσκοπίου με διάμετρο κατόπτρου όση θα είναι η απόσταση μεταξύ των δύο πιο απόμακρων ραδιοτηλεσκοπίων της διάταξης.
Η κύρια διάταξη του ALMA θα συνεπικουρείται από μια δεύτερη, η οποία θα αποτελείται από 4 δωδεκάμετρες και 12 επτάμετρες κεραίες, σε συμπαγή και σταθερό, ως επί το πλείστον, σχηματισμό, γνωστή ως Atacama Compact Array (ACA), που θα χρησιμοποιείται για την απεικόνιση πιο εκτεταμένων δομών και που θα έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί είτε αυτόνομα είτε σε συνεργασία με την κύρια διάταξη του ALMA.
Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα δύσκολο έργο. Κατ’ αρχήν, καθώς αυτού του είδους η ακτινοβολία απορροφάται από τους υδρατμούς της ατμόσφαιρας, τα τηλεσκόπια που την ανιχνεύουν πρέπει να κατασκευάζονται σε τοποθεσίες μεγάλου υψομέτρου και μεγάλης ξηρότητας, συνθήκες που ικανοποιούνται στο έπακρο με την επιλογή του υψιπέδου Chajnantor στην έρημο Atacama της Χιλής, 5.000 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Και πραγματικά, με την ολοκλήρωση της κατασκευής του το ALMA θα έχει την τιμή να είναι το αστεροσκοπείο που θα έχει κατασκευαστεί στο μεγαλύτερο υψόμετρο, 750 μέτρα πάνω από το υψόμετρο στο οποίο βρίσκονται τα αστεροσκοπεία στο Mauna Kea της Χαβάης και 2.400 μέτρα ψηλότερα από τη συστοιχία των ραδιοτηλεσκοπίων της Πολύ Μεγάλης Διάταξης VLT, που κι αυτή βρίσκεται στην έρημο Atacama.
Οι δυσκολίες στη συναρμολόγηση Παρόλο που οι καιρικές συνθήκες είναι ιδεώδεις για τις αστρονομικές παρατηρήσεις, το μεγάλο υψόμετρο, οι μεγάλες θερμοκρασιακές διακυμάνσεις από τη μέρα στη νύχτα, οι δυνατοί άνεμοι και κυρίως η μειωμένη περιεκτικότητα του αέρα σε οξυγόνο καθιστούν απαγορευτική την παραμονή των εργαζομένων για μεγάλα χρονικά διαστήματα, είτε πρόκειται για τους μηχανικούς, τους τεχνικούς και τους εργάτες που θα συναρμολογήσουν τα 66 ραδιοτηλεσκόπια είτε πρόκειται για τους αστρονόμους που μελλοντικά θα τα λειτουργήσουν.
Προκειμένου να αντι... μετωπιστούν αυτά τα προβλή... ματα αποφασίστηκε να διαμορφωθεί μια Βάση Υποστήριξης σε αρκετά χαμηλότερο υψόμετρο. Καθένα από τα 66 ραδιοτηλεσκόπια θα συναρμολογηθεί σε αυτήν ακριβώς τη Βάση, σε υψόμετρο «μόλις» 2.900 μέτρων και σε απόσταση 28 km από τη Βάση Λειτουργίας, τη θέση δηλαδή στην οποία θα τοποθετηθούν τα τηλεσκόπια, από τα οποία θα αποτελείται το ALMA.
Τη μεταφορά των γιγάντιων ραδιοτηλεσκοπίων από τη Βάση Υποστήριξης στο υψίπεδο Chajnantor, 28 χιλιόμετρα μακριά και 2.100 μέτρα ψηλότερα, θα αναλάβουν δύο ειδικά οχήματα, τα οποία θα έχουν παράλληλα τη δυνατότητα να ανυψώνουν κάθε κεραία και να την τοποθετούν με ακρίβεια χιλιοστού πάνω στην ενισχυμένη βάση της. Με πλάτος 10 m, μήκος 20 m και ύψος 6 m, καθένας από αυτούς τους δύο γίγαντες κινείται σε 28 ρόδες και έχει βάρος 130 τόνων.
Διονύσης Π. Σιμόπουλος-ΕΘΝΟΣ

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Σούπερ-θύελλα μαίνεται στον εξωπλανήτη-κόλαση «Όσιρι»

Ο εξωπλανήτης «Όσιρις», ένας αέριος γίγαντας σε απόσταση περίπου 150 ετών φωτός από τη Γη, δεν είναι καθόλου ευχάριστο μέρος για ανθρώπους, οι οποίοι, αν πατούσαν το πόδι τους σε αυτόν, ταυτόχρονα θα έβραζαν από την καυτή θερμοκρασία του που φτάνει τους 1.100 βαθμούς Κελσίου, θα δηλητηριάζονταν από το μονοξείδιο του άνθρακα της ατμόσφαιρας του και θα γίνονταν κομμάτια από την τρομακτική θύελλα που μαίνεται στην επιφάνειά του, με ανέμους οι οποίοι φτάνουν την ασύλληπτη ταχύτητα των 7.000 έως 10.000 χιλιομέτρων την ώρα, όπως ανακάλυψαν αμερικανοί και ολλανδοί επιστήμονες.

Οι σχετικές διαπιστώσεις, με επικεφαλής τον Ίγκνας Σνέλεν του Αστεροσκοπείου του Λάιντεν της Ολλανδίας, έγιναν με τη βοήθεια του υπέρυθρου φασματογράφου του Πολύ Μεγάλου Τηλεσκοπίου του Ευρωπαϊκού Νότιου Παρατηρητηρίου στην έρημο της Χιλής και παρουσιάστηκαν στο περιοδικό “Nature”, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο και το BBC.

Ο μακρινός εξωπλανήτης (με την κωδική ονομασία HD 209458b) ανακαλύφθηκε το 1999, έχει περίπου το 60% του μεγέθους του Δία και βρίσκεται σε τροχιά γύρω από ένα φωτεινό άστρο στον αστερισμό του Πήγασου.

Έχει μικρή απόσταση από το μητρικό άστρο του, γύρω στα 7 εκατ. χλμ., δηλαδή μόλις το ένα εικοστό από την απόσταση της Γης από τον Ήλιο, με συνέπεια το «έτος» του εξωπλανήτη να είναι μόνο τρεισήμισι γήινες μέρες. Οι τρομεροί άνεμοι προκαλούνται από τις μεγάλες διαφορές θερμοκρασίας που υπάρχουν στον εξωπλανήτη ανάμεσα στην πλευρά εκείνη που «ψήνεται» από το κοντινό άστρο του και στην πολύ πιο κρύα σκοτεινή πλευρά του.

Η παρεμβολή του εξωπλανήτη μεταξύ του άστρου του και της Γης επέτρεψε στους αστρονόμους επί τρεις πολύτιμες ώρες να μελετήσουν τις αλλαγές, οι οποίες προκλήθηκαν στο φως που έφτανε στον πλανήτη μας και, μέσω αυτών των μεταβολών, να εξαχθούν εντυπωσιακά συμπεράσματα σχετικά με τις φυσικές και χημικές συνθήκες στην επιφάνεια του Όσιρι (φέρει το όνομα του αιγύπτιου θεού του κάτω κόσμου, ένας μάλλον ταιριαστός χαρακτηρισμός για τον συγκεκριμένο εξωπλανήτη-κόλαση).

Οι αστρονόμοι κατάφεραν επίσης για πρώτη φορά να υπολογίσουν άμεσα την μάζα ενός εξωπλανήτη μέσου του φαινομένου Ντόπλερ. Οι προηγούμενες προσπάθειες για άλλους εξωπλανήτες βασίζονταν μέχρι σήμερα μόνο σε εκτιμήσεις.

Μέχρι τώρα έχουν ανακαλυφθεί συνολικά 462 εξωπλανήτες (δηλαδή πλανήτες εκτός του ηλιακού μας συστήματος), από τότε που ο πρώτος εντοπίστηκε το 1995. Κανείς όμως δεν μοιάζει με τη Γη και δεν έχει νερό, ενώ σχεδόν όλοι είναι αέριοι γίγαντες σαν το Δία, αλλά πολύ πιο καυτοί.

Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://www.nature.com/nature/journal/v465/n7301/abs/nature09111.html
ΠΗΓΗ

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Το CERN ανοίγει στις πόρτες του σε περισσότερα κράτη-μέλη

Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Πυρηνικών Ερευνών (CERN), που λειτουργεί τον μεγάλο υπόγειο επιταχυντή σωματιδίων στα γαλλο-ελβετικά σύνορα κοντά στη Γενεύη, αποφάσισε να ανοίξει τις πόρτες του, ώστε σταδιακά όχι μόνο ευρωπαϊκά κράτη όπως τώρα, αλλά και άλλες χώρες να γίνουν πλήρη μέλη του.
Το ηλικίας 56 ετών ερευνητικό κέντρο, που φιλοδοξεί με το μεγαλεπήβολο πείραμά του να ρίξει φως στα μυστήρια της ύλης, αποφάσισε να κάνει αυτό το άνοιγμα, αναγνωρίζοντας την αυξανόμενη παγκοσμιοποίηση του πεδίου της σωματιδιακής φυσικής, όπως είπε ο Μ.Σπίρο, πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του CERN, το οποίο έλαβε τη σχετική απόφαση.
  
Ο γενικός διευθυντής του CERN γερμανός φυσικός Ρολφ Χόιερ δήλωσε ότι η αλλαγή αντανακλά το παγκόσμιο ενδιαφέρον στην έρευνα για τη γέννηση του σύμπαντος.
  
Το άνοιγμα του CERN δεν «μεταφράζεται» κατ’ ανάγκην άμεσα σε περισσότερα χρήματα για τη διεξαγόμενη έρευνα, καθώς ο προϋπολογισμός του είναι προκαθορισμένος για μια πενταετία και κατανέμεται μεταξύ των κρατών-μελών.
  
Στο μέλλον όμως, το CERN μπορεί να έχει αυξημένη χρηματοδότηση, την οποία ασφαλώς θα χρειαστεί, καθώς, σύμφωνα με τους επικριτές του, δαπανά τεράστια ποσά για θεωρητική έρευνα, που θα μπορούσε να έχει κατευθυνθεί σε πιο πρακτικούς σκοπούς.
  
Το CERΝ ιδρύθηκε το 1954 από 12 ευρωπαϊκές χώρες με στόχο να αναστηλώσει την κατεστραμμένη από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ερευνητική κοινότητα της ηπείρου. Σήμερα έχει 20 πλήρη μέλη, ενώ σχεδόν 8.000 ερευνητές από 80 χώρες συνεργάζονται μαζί του.
  
Έξι μη ευρωπαϊκές χώρες έχουν καθεστώς παρατηρητή (Ινδία, Ισραήλ, Ιαπωνία, Ρωσία. ΗΠΑ και Τουρκία), καθώς επίσης η Unesco και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Το Ισραήλ και η Τουρκία ήδη ετοιμάζονται να γίνουν πλήρη μέλη, όπως και άλλα κράτη που δεν είχαν καν καθεστώς παρατηρητή (Κύπρος, Σερβία, Σλοβενία) θα γίνουν κανονικά μέλη έως το τέλος του έτους.

Οι χώρες-παρατηρητές θα αντικατασταθούν από ένα νέο καθεστώς συνεργαζόμενης χώρας-μέλους. Οι τελευταίες, όπως και οι παρατηρητές, δεν θα έχουν δικαίωμα ψήφου στο διοικητικό συμβούλιο, όμως θα συμμετέχουν στην κατανομή του προϋπολογισμού του CERN και σταδιακά θα γίνουν πλήρη μέλη του.

Ορατό παγωμένο ουράνιο σώμα πέρα από τον Ποσειδώνα

Αμερικανοί αστρονόμοι κατάφεραν, για πρώτη φορά στην ιστορία της αστρονομίας, να δουν και να μελετήσουν έναν μακρινό διαστημικό σώμα με διάμετρο περίπου 300 χλμ., το οποίο βρίσκεται πέρα και από τον πιο απομακρυσμένο πλανήτη Ποσειδώνα.

Ο βράχος κινείται σε τροχιά στη λεγόμενη "Ζώνη Αντικειμένων Κούιπερ" (KBO), μια ομάδα ουράνιων σωμάτων διαφόρων μεγεθών, που περιφέρονται γύρω από τον ήλιο και θεωρούνται απομεινάρια του σχηματισμού του ηλιακού μας συστήματος.

Ο συγκεκριμένος βράχος, με τον κωδικό KBO 55636, βρίσκεται σε απόσταση περίπου 6 δισ. χλμ. από τη Γη και οι αστρονόμοι ανακάλυψαν ότι η επιφάνειά του καλύπτεται από ένα μυστηριώδες λευκό χρώμα, που θα μπορούσε να είναι πάγος.

Μετά από πέντε χρόνια συνδυασμένων προσπαθειών από ένα δίκτυο 21 επίγειων τηλεσκοπίων, κατέστη εφικτό για πρώτη φορά να τραβήξουν φωτογραφίες από ένα αντικείμενο της αινιγματικής Ζώνης Κούιπερ, που εκτείνεται σε απόσταση 4,95 - 8,25 δισ. χλμ. από τον ήλιο, δηλαδή αγγίζει τις εσχατιές, το απώτατο σύνορο του ηλιακού μας συστήματος.

Το τεχνικό κατόρθωμα πραγματοποιήθηκε από τον καθηγητή πλανητικής αστρονομίας Τζέημς Έλιοτ και τους συνεργάτες στο πανεπιστήμιο ΜΙΤ και παρουσιάστηκε στο περιοδικό "Nature", σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο και το BBC. Ο εντοπισμός του σώματος κατέστη δυνατός, όταν η τροχιά του το έφερε ανάμεσα στη Γη και σε ένα άλλο φωτεινό άστρο.

Η αλλαγή στην ακτινοβολία του άστρου που έφτανε στη Γη, εξαιτίας της πολύ σύντομης παρεμβολής του διαστημικού βράχου (κράτησε μόνο δέκα δευτερόλεπτα), ήταν αρκετή για να επιτρέψει την μελέτη του ουράνιου σώματος της Ζώνης Κούιπερ, παρόλο που είναι πολύ μικρό και κινείται με ταχύτητα 91.000 χλμ. την ώρα.

Για να καταστεί αντιληπτή η δυσκολία του εγχειρήματος, όπως είπαν οι ερευνητές, είναι σαν να φωτογραφίζεις ένα νόμισμα αξίας ενός ευρώ από μια απόσταση 500 χιλιομέτρων!

Η θερμοκρασία του σώματος υπολογίστηκε στους μείον 224 βαθμούς Κελσίου. Οι αστρονόμοι εντυπωσιάστηκαν όμως περισσότερο από την μεγάλη ανακλαστική ικανότητά του (albedo). Οι μετρήσεις έδειξαν ότι είναι από τα φωτεινότερα αντικείμενα του ηλιακού μας συστήματος, πράγμα που δείχνει ότι πιθανότατα είναι καλυμμένο με πάγο που αντανακλά τις ηλιακές ακτίνες.

Αν αυτό όντως συμβαίνει, αποτελεί ένα αίνιγμα για τους επιστήμονες, επειδή θεωρούν ότι ένα σώμα τόσο παλιό (πιστεύεται ότι δημιουργήθηκε σε μια κοσμική σύγκρουση πριν από ένα δισεκατομμύριο χρόνια) θα έπρεπε να έχει "σκουρύνει" με το πέρασμα του χρόνου, λόγω επικάλυψής του με σκόνη και φθορά από την ηλιακή ακτινοβολία.

Οι μέχρι στιγμής γνωστές εξαιρέσεις είναι ο Πλούτων και ο δορυφόρος του Κρόνου Εγκέλαδος, που διαθέτουν λαμπερές επιφάνειες, επειδή ανανεώνονται συνεχώς με φρέσκο πάγο, ο οποίος προέρχεται από τη συμπύκνωση αερίων ή από ηφαίστεια που εκλύουν νερό αντί για λάβα. Όμως το ουράνιο σώμα KBO 55636 είναι πολύ μικρό για να ισχύουν στην περίπτωση του κάποια από αυτές τις γεωφυσικές διαδικασίες, έτσι η έρευνα θα συνεχιστεί για να βρεθεί η αιτία που είναι τόσο λευκό.

Η Ζώνη Κούιπερ μοιάζει με τη ζώνη των αστεροειδών μετά τον Άρη, όμως αντί τα σώματά της να αποτελούνται κυρίως από πετρώματα και μέταλλα, περιέχουν σε μεγάλο βαθμό σώματα με παγωμένες ουσίες (μεθάνιο, αμμωνία, νερό κ.α.).

Μέχρι στιγμής οι αστρονόμοι έχουν εντοπίσει γύρω στα 1.000 αντικείμενα στη Ζώνη Κούιπερ, αλλά πιστεύουν ότι υπάρχουν γύρω στα 70.000. Η Ζώνη "φιλοξενεί" τουλάχιστον τρεις "νάνους" πλανήτες, μεταξύ αυτών τον Πλούτωνα, ο οποίος προ ετών υποβιβάστηκε από την τάξη των κανονικών πλανητών και ο οποίος αποτελεί το μεγαλύτερο γνωστό αντικείμενο της Ζώνης.

Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://www.nature.com/nature/journal/v465/n7300/abs/nature09109.html

Νέα δεδομένα για τα αντι-νετρίνα από το πείραμα MINOS

Τα νετρίνα, αυτά τα υποατομικά σωματίδια-χαμαιλέοντες, είναι διάσημα στην κοινότητα των φυσικών για την μοναδική ικανότητά τους να "μεταμορφώνονται" από το ένα είδος σωματιδίου σε άλλο.

Τώρα, νέες έρευνες, στο πλαίσιο του πειράματος MINOS του εργαστηρίου-επιταχυντή Fermilab των ΗΠΑ, με το οποίο συνεργάζονται επιστήμονες από την Ελλάδα, ίσως δείχνουν το δρόμο για μια "νέα φυσική" και μπορεί να ρίξουν φως στο γιατί το σύμπαν φαίνεται να αποτελείται μόνο από ύλη και όχι αντιύλη.

Η σημαντική επιστημονική ανακοίνωση για τη διαφορά στις μετρήσεις νετρίνων-αντινετρίνων έγινε ταυτόχρονα στο Fermilab και στην Αθήνα, όπου διεξάγεται η 14η Διεθνής Συνδιάσκεψη για την Φυσική των Νετρίνων και την Αστροφυσική (Neutrino 2010, 14-19 Ιουνίου), στο Μέγαρο Μουσικής, στην οποία παρουσιάζονται οι τελευταίες διεθνείς εξελίξεις στην έρευνα για τα νετρίνα.

Οι φυσικοί του πειράματος MINOS (Main Injector Neutrino Oscillation Search), που διεξάγεται στον επιταχυντή Fermilab του Ιλινόις, σύμφωνα με το New Scientist, στο πλαίσιο μελέτης του φαινομένου της "ταλάντωσης" των νετρίνων, έκαναν για πρώτη φορά διεθνώς μια σημαντική ανακάλυψη, καθώς βρήκαν μια απόκλιση ανάμεσα στα νετρίνα και στα αντι-νετρίνα, η οποία δεν μπορεί να εξηγηθεί με βάση το σημερινό "Καθιερωμένο Μοντέλο" σωματιδιακής φυσικής.

Τα νετρίνα (ύλη) και τα αντι-νετρίνα (αντιύλη) "ταλαντώνονται" (δηλαδή "μεταλλάσσονται") ανάμεσα σε τρεις τύπους με διαφορετική μάζα: ηλεκτρόνια, ταυ και μυόνια. Στο πλαίσιο του πειράματος MINOS, μυονικά νετρίνα και μυονικά αντινετρίνα στέλνονται μέσω ακτινών σε δύο ανιχνευτές υποατομικών σωματιδίων: ο ένας είναι κοντινός και βρίσκεται μέσα στο ίδιο το Fermilab και ο άλλος είναι μακρινός και απέχει 735 χλμ., ευρισκόμενος μέσα σε ένα ορυχείο στα έγκατα της Μινεσότα.

Οι φυσικοί ανέμεναν -με βάση την θεωρία- ένα δεδομένο έλλειμμα μυονικών νετρίνων και αντινετρίνων, όταν θα έφταναν στον προορισμό τους, σε σχέση με αυτά που ξεκίνησαν από την πηγή εκπομπής τους. Το νέο όμως απρόσμενο δεδομένο, που προέκυψε με το πείραμα του MINOS, είναι ότι οι φυσικοί δεν μέτρησαν το έλλειμμα σωματιδίων που περίμεναν να δουν με βάση την κυρίαρχη θεωρία. Αντίθετα, μετρώντας τις "ταλαντώσεις" των νετρίνων και αντινετρίνων, διαπίστωσαν μια απόκλιση μεγαλύτερη κατά 40% (καθόλου αμελητέα δηλαδή) στα αντινετρίνα σε σχέση με τα νετρίνα.

Η εκπρόσωπος της ερευνητικής κοινοπραξίας MINOS Τζένι Τόμας του University College του Λονδίνου, ανέφερε ότι τα στοιχεία είναι προσωρινά και δεν μπορεί ακόμα να αποκλειστεί η περίπτωση στατιστικού σφάλματος (υπάρχει ακόμα 5% πιθανότητα τέτοιου λάθους, που αναμένεται να εξαλειφθεί με νέες μετρήσεις).

Αν όμως αποδειχτεί όντως αυτή η απόκλιση και στις επόμενες μετρήσεις μεταξύ νετρίνων και αντινετρίνων, τότε ίσως θα βοηθήσει τους επιστήμονες να λύσουν ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια του σύμπαντος: γιατί ενώ η ύλη και η αντιύλη ξεκίνησαν σε ίσες ποσότητες στο αρχικό "Μπιγκ Μπανγκ", στην συνέχεια επικράτησε μια ανισορροπία και η ύλη …πήρε το πάνω χέρι (γι' αυτό άλλωστε σήμερα υπάρχουμε, αντί η ύλη και η αντι-ύλη να έχουν αλληλοεξουδετερωθεί μέσα στην ανυπαρξία).

Η διαφορά μέτρησης μπορεί να οφείλεται στο διαφορετικό τρόπο που "ταλαντώνονται" τα νετρίνα σε σχέση με τα αντινετρίνα. Εναλλακτικά, μπορεί τα αντινετρίνα, μέχρι να διασχίσουν -μέσα σε μόλις 2,5 χιλιοστά του δευτερολέπτου!- τα 735 χλμ. για να φθάσουν στον προορισμό τους (η απόσταση "πομπού"-"δέκτη" μεταξύ Fermilab-Μινεσότα) μπορεί να αλληλεπιδρούν με την μεσολαβούσα ύλη με κάποιον άγνωστο μέχρι σήμερα τρόπο.

"Αν το εύρημα αποδειχτεί πραγματικό, τότε δείχνει προς μια μη αναμενόμενη Φυσική. Θα πρόκειται για κάτι καινούριο, που δεν καταλαβαίνουμε", δήλωσε η Τόμας. Ο Αντόνιο Ερεντιτάτο, του πανεπιστημίου της Βέρνης στην Ελβετία, ο οποίος είναι εκπρόσωπος του πειράματος νετρίνων OPERA στην Ιταλία, δήλωσε κι αυτός ότι "πρόκειται για μια ακόμη απόδειξη πως η φυσική των νετρίνων αποτελεί προνομιακο εργαλείο για το άνοιγμα του δρόμου προς μια Νέα Φυσική", αν και πρόσθεσε ότι πρέπει πρώτα να επιβεβαιωθεί ότι δεν πρόκειται για στατιστικό λάθος.

Στο πείραμα MINOS συμμετέχουν πάνω από 140 επιστήμονες, μηχανικοί, τεχνικοί και φοιτητές από 30 ερευνητικούς φορείς και πανεπιστήμια σε πέντε χώρες (ΗΠΑ, Βρετανία, Ελλάδα, Βραζιλία, Πολωνία). Από ελληνικής πλευράς παίρνουν μέρος ερευνητές από το πανεπιστήμιο Αθηνών.

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Στο διαστημικό σταθμό Γιουρτσίχιν- Γραμματικόπουλος


Ήταν περίπου 04:25 ώρα Ελλάδας, όταν ο ομογενής κοσμοναύτης Φιόντορ (Θοδωρής) Γιουρτσίχιν - Γραμματικόπουλος άνοιξε τις ερμητικά σφραγισμένες πόρτες και μπήκε πρώτος στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ΔΔΣ), ως διοικητής του διαστημοπλοίου Σογιούζ, που είχε λίγες ώρες νωρίτερα προσδεθεί με ασφάλεια στο Σταθμό.

Οι δύο Ρώσοι κοσμοναύτες Αλεξάντρ Σκβαρτσόφ και Μιχαήλ Κορνιένκο, μαζί με την Αμερικανίδα αστροναύτη Τρέισι Κόλντουελ-Ντάισον υποδέχθηκαν στο Σταθμό τους νεοαφιχθέντες Αμερικανούς αστροναύτες, τον Ντάγκλας Ουίλοκ και την Σένον Ουόκερ, οι οποίοι συνόδευσαν τον Θ. Γιουρτσίχιν στο διήμερο ταξίδι ως το Διαστημικό Σταθμό.

Με πρωτοβουλία του ομογενούς κοσμοναύτη, οι τρεις νεοαφιχθέντες, "Όλυμποι 1, 2 και 3" όπως έχουν ονομαστεί, προσδέθηκαν στο ΔΔΣ στη 01:21 ώρα Ελλάδας κατά την προβλεπόμενη αυτόματη διαδικασία, χωρίς καμία επιπλοκή, γεγονός που έγινε δεκτό με χειροκροτήματα από συγγενείς, συνεργάτες και φίλους κοσμοναυτών και αστροναυτών, που είχαν συγκεντρωθεί στο Κέντρο Διεύθυνσης Πτήσεων στο Καραλιόφ, στα περίχωρα της Μόσχας.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα, μετά την επιτυχή ολοκλήρωση της πολύπλοκης διαδικασίας της πρόσδεσης θα ξεκουραστούν πριν ενσωματωθούν στη διαστημική "ρουτίνα" των επιστημονικών προγραμμάτων, αρχίζοντας ως συνήθως από τη γνωριμία των "νέων" με το χώρο, που θα αποτελέσει τόπος διαμονής τους για 163 ημέρες. Οι "Όλυμποι 1, 2 και 3" αναχώρησαν από τη Γη στις 00:35 ώρα Ελλάδας, ξημερώματα Τετάρτης, έπειτα από την επιτυχή εκτόξευση του διαστημοπλοίου Σογιούζ ΤΜΑ-19 από το ρωσικό κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ στο Καζαχστάν.

Για τον Θοδωρή Γιουρτσίχιν (Γραμματικόπουλο) είναι το τρίτο του ταξίδι στο Διάστημα και όπως δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, από το Μπαϊκονούρ θα επιμεληθεί μεταξύ άλλων το πρώτο διαστημικό ιστολόγιο, που θα απαντά σε ερωτήσεις παιδιών και νέων από όλον τον κόσμο για τη ζωή στο Διάστημα.

"Θα περιμένω τις ερωτήσεις παιδιών από την Ελλάδα, την Κύπρο και την ομογένεια στη διεύθυνση info@ellada-russia.ru και είμαι ευγνώμων στη συντακτική ομάδα του περιοδικού "Ελλάδα" της Μόσχας και του portal ellada-russia.gr που ανέλαβε να τα μεταφράζει και να μού τα στέλνει στο Διάστημα. Ελπίζω ότι θα έχουν όλοι σύντομα νέα μου και ότι το πείραμα θα αποδειχθεί ενδιαφέρον", είπε λίγο πριν αναχωρήσει ο ομογενής κοσμοναύτης, ο οποίος "πιλοτάρισε" ως το ΔΔΣ την 100ή πτήση, που υποδέχθηκε ο Σταθμός και σκοπεύει να σπάσει αρκετά ρεκόρ.

Μερικά από αυτά είναι η παρουσία για πρώτη φορά δύο γυναικών στο ΔΔΣ, των Αμερικανίδων Τρέισι Κόλντουελ-Ντάισον και Σένον Ουόκερ, καθώς και η υποδοχή των δύο τελευταίων στην ιστορία πτήσεων των Αμερικανικών διαστημικών λεωφορείων.

Από τα τέλη της χρονιάς και έως την ολοκλήρωση του αμερικανικού προγράμματος κατασκευής του νέου διαστημικού λεωφορείου, στο ΔΔΣ θα πετούν μόνο τα ρωσικά Σογιούζ για να μεταφέρουν κοσμοναύτες και αστροναύτες, καθώς και "εμπορικά διαστημόπλοια" αμερικανικής, ρωσικής, ευρωπαϊκής και ιαπωνικής προέλευσης.
ΠΗΓΗ

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Το πείραμα που αποδεικνύει την ύπαρξη Παράλληλων Συμπάντων;




http://www.dailygalaxy.com/photos/uncategorized/shutterstock_1306542.jpgΟ διάσημος φυσικός David Deutsch υποστηρίζει ότι το σύμπαν μας αποτελείται από πολλαπλούς παράλληλους κόσμους που ο ένας βρίσκεται δίπλα στον άλλον.
Σύμφωνα με τον ίδιο, υπάρχει ένα πείραμα που θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι μας αποδεικνύει με εμπειρικό τρόπο την ύπαρξη αυτών των παράλληλων «κόσμων» ή «διαστάσεων». Ένα πείραμα υπαρκτό, καταγεγραμμένο, το οποίο γίνεται σε κάθε εργαστήριο. Και το οποίο πείθει ότι «κάτι συμβαίνει» και τον πιο δύσπιστο…
Πρώτα από όλα, θα πρέπει να εξηγήσουμε ότι στη θεωρία των παράλληλων συμπάντων, έχουμε σημεία που τα σύμπαντα αυτά «συναντιούνται», «τέμνονται». Αυτά είναι τα σημεία στο οποία  ένα «σύμπαν» διακλαδίζεται σε άλλα δύο. Αυτό συμβαίνει τη στιγμή που γίνεται κάποια «κβαντική επιλογή» (π.χ. αν ένα ραδιενεργό «βαρύ» σωματίδιο διασπάται ή όχι σε δύο ελαφρύτερα).
Το πείραμα λοιπόν εντοπίζει τα «σημεία συμβολής» των κβαντικών διακλαδώσεων (αν δεχτούμε την ερμηνεία των παράλληλων συμπάντων) ή την ύπαρξη «κρυμμένων μεταβλητών» (αν δεχτούμε την υπόθεση Bohm) ή μιας «άλλης διάστασης» του χώρου, αν θέλουμε να το εξηγήσουμε έτσι.
Γίνεται με ένα «ιντερφερόμετρο Mach-Zehnder», δηλ. μια διάταξη ημι-ανακλαστικών (semi-silvered) καθρεφτών που βρίσκονται στις γωνίες ενός τετραγώνου. (Ένας ημιανακλαστικός καθρέφτης, επιτρέπει μόνο το 50% των φωτονίων να περάσουν).
Image
Σ’ αυτή τη διάταξη, τα γκρίζα σχήματα είναι οι ημιανακλαστικοί καθρέφτες και τα μαύρα κανονικοί καθρέφτες.
Αν αφήσουμε λοιπόν ένα μόνο φωτόνιο να περάσει από πάνω αριστερά, τι θα έπρεπε να συμβεί;
Αν δεν υπήρχε «κβαντική συμβολή», το φωτόνιο θα έπρεπε να ακολουθεί μια από τις τέσσερις διαδρομές:
  1. Στον πρώτο καθρέφτη ανακλάται και φεύγει προς τα κάτω. Εκεί ανακλάται στον απλό καθρέφτη κάτω αριστερά και φεύγει δεξιά. Όταν φτάνει στην επιφάνεια του δεύτερου ημιανακλαστικού καθρέφτη ανακλάται ξανά προς τα κάτω (25% των περιπτώσεων).
  2. Στον πρώτο καθρέφτη ανακλάται και φεύγει προς τα κάτω. Εκεί ανακλάται στον απλό καθρέφτη κάτω αριστερά και φεύγει δεξιά. Όταν φτάνει στην επιφάνεια του δεύτερου ημιανακλαστικού καθρέφτη τη διαπερνά και φεύγει δεξιά (25% των περιπτώσεων).
  3. Διαπερνά τον πρώτο καθρέφτη. Ανακλάται στον απλό καθρέφτη πάνω δεξιά και φτάνει στον κάτω δεξιά από την πάνω πλευρά. Εκεί ανακλάται ξανά και φεύγει δεξιά (25% των περιπτώσεων).
  4. Διαπερνά τον πρώτο καθρέφτη. Ανακλάται στον απλό καθρέφτη πάνω δεξιά και φτάνει στον κάτω δεξιά από την πάνω πλευρά. Εκεί διαπερνά τον καθρέφτη και φεύγει κάτω (25% των περιπτώσεων).
Θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι στο 50% των περιπτώσεων θα βγαίνει από τον κάτω δεξιά καθρέφτη κινούμενο προς τα κάτω και στο άλλο 50% προς τα δεξιά.
Με άλλα λόγια, μια δέσμη φωτός θα πρέπει να βγαίνει από κάτω δεξιά σπασμένη σε δύο δέσμες, σε γωνία 90 μοιρών, η καθεμιά έντασης 50% της αρχικής δέσμης.
(Αν βγάλουμε τον κάτω αριστερά καθρέφτη, αυτό συμβαίνει πράγματι, αλλά χάνουμε -όπως είναι αναμενόμενο- το 50% της έντασης του φωτός, αυτό που ανακλάται προς τα κάτω στον πρώτο καθρέφτη.  Στο τέλος, κάτω δεξιά, παίρνουμε δύο δέσμες σε γωνία 90 μοιρών, η καθεμία με ένταση το 25% της αρχικής δέσμης.)
Στο συγκεκριμένο όμως πείραμα, το φωτόνιο βγαίνει πάντα από κάτω δεξιά, με κατεύθυνση πάντα προς τα δεξιά!
Το ίδιο και η δέσμη του φωτός, βγαίνει πάντα παράλληλα με την είσοδό της, κάτι που δεν είναι λογικό!
Γιατί συμβαίνει αυτό; (Πέρα από την κάθε εξήγηση που μπορούμε να δώσουμε, πρέπει να παραδεχτούμε ότι το φαινόμενο είναι απολύτως παράξενο, γιατί θα περιμέναμε σε κάθε περίπτωση φως να φεύγει και προς τα κάτω).
Η εξήγηση διαφόρων φυσικών είναι γιατί «κάτι» επηρεάζει τα φωτόνια και τα κάνει να δρουν έτσι.
Τι είναι αυτό το «κάτι», ειδικά στην περίπτωση που εμείς θα στείλουμε  ένα μόνο φωτόνιο, το οποίο ξέρουμε ότι δεν γίνεται να διασπαστεί περισσότερο;
Η εξήγηση που δίνουν οι οπαδοί της θεωρίας των παράλληλων συμπάντων, είναι ότι πρόκειται για το ίδιο φωτόνιο, που κινείται σε παράλληλους κόσμους, το οποίο «συμβάλει» (interfere) με τον εαυτό του σε διαφορετικές παράλληλες πραγματικότητες!
Εμείς με αυτή τη διάταξη, έχουμε κάνει αυτή τη συμβολή ελεγχόμενη, έτσι ώστε όταν συμβαίνει, να παράγεται το αποτέλεσμα που βλέπουμε!
Δηλαδή, η ερμηνεία του παράξενου αυτού φαινομένου, λέει ότι το φωτόνιο ταξιδεύει ταυτόχρονα σε πολλαπλές διαδρομές, περνώντας από διαφορετικούς κόσμους!
———————————
Βέβαια, πρέπει να πούμε ότι αυτό είναι μια μόνο ερμηνεία του φαινομένου, και μπορεί να συμβαίνει κάτι άλλο, πιο παράξενο. Αλλά είναι μια ένδειξη ότι κάτι δεν πάει καλά με τη συμβατική λογική μας!
(Επίσης, οι φυσικοί που υποστηρίζουν αυτή την ερμηνεία του πειράματος, λένε ότι το παραπάνω πείραμα μας δείχνει ότι υπάρχουν σημεία που δύο παράλληλα σύμπαντα «συμβάλλουν» και ενώνονται ξανά, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση, κάτι που ακούγεται ακόμη πιο παράξενο…)

Οι παραπάνω συλλογισμοί έχουν νόημα όσο δεχόμαστε ότι το φως αποτελείται από σωματίδια (τα κβάντα).
Αν δεχτούμε ότι είναι καθαρά κύμα, κάτι που ξέρουμε ότι δεν είναι έτσι, υπάρχει η «κυματική» εξήγηση, που όμως δεν θα έπρεπε να ισχύει στην περίπτωση του ενός μόνο φωτονίου: Διαβάστε την εδώ)
Στο παρακάτω βίντεο ο κ. Deutsch μας εξηγεί τη θεωρία του.

Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

"Σε λειτουργία τέθηκε το μεγαλύτερο ραδιοτηλεσκόπιο στον κόσμο! "


"Το μεγαλύτερο ραδιοτηλεσκόπιο του κόσμου τέθηκε σε λειτουργία το Σαββατοκύριακο, κοντά στην πόλη Άσεν της βορειοανατολικής Ολλανδίας. Το τηλεσκόπιο είναι σε θέση να ανιχνεύει αχνά ραδιοσήματα τόσο μακριά στον χώρο και τον χρόνο, που φθάνουν σχεδόν στην εποχή του αρχικού «Μπιγκ Μπανγκ» του σύμπαντος. Με την ονομασία LOFAR (Low Frequency Array), σύμφωνα με...

τα ξένα πρακτορεία, το τηλεσκόπιο αποτελείται από 25.000 μικρές αντένες διαμέτρου μισού έως δύο μέτρων η κάθε μια, αντί για ένα μεγάλο «πιάτο» όπως στα παραδοσιακά ραδιοτηλεσκόπια (π.χ. του Αρεσίμπο στο Πουέρτο Ρίκο, με την μεγαλύτερη στον κόσμο αντένα των 305 μέτρων).

Οι αντένες του LOFAR, το οποίο ελέγχεται από το Ινστιτούτο Ραδιοαστρονομίας της Ολλανδίας, είναι εξαπλωμένες όχι μόνο σε όλη την χώρα, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία και Σουηδία).

Αν συνδυαστούν όλες μαζί αυτές οι διάσπαρτες μικρές αντένες, δημιουργείται ένα γιγάντιο τηλεσκόπιο με διάμετρο περίπου 1.000 χιλιομέτρων.

Τα στοιχεία που θα συλλέγει το ραδιοτηλεσκόπιο-γίγας, θα στέλνονται για επεξεργασία σε έναν σούπερ-υπολογιστή στο πανεπιστήμιο του Γκρόνιγκεν και στη συνέχεια θα μεταδίδονται στο ολλανδικό Ινστιτούτο Ραδιοαστρονομίας."
http://apolitistosteki.blogspot.com/

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

Στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό το Soyuz

Το ρωσικό διαστημόπλοιο Soyuz TMA-19, στο οποίο επιβαίνουν δύο Αμερικανοί αστροναύτες και o ομογενής κοσμοναύτης, έφθασε σήμερα στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό.

Το Soyuz TMA-19 απογειώθηκε από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ, στο Καζακστάν, με κυβερνήτη τον ομογενή Φιοντόρ Γιουρτσίχιν (Γραμματικόπουλος) και πλήρωμα τους Αμερικανούς Ντουγκ Γουίλοκ και Σάνον Ουόλκερ.

Η σύνδεση του Soyuz με τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό έγινε στη 01:21 (ώρα Ελλάδας), καθώς βρισκόταν πάνω από την Αργεντινή. Σύμφωνα με το πρόγραμμα και μετά την επιτυχή ολοκλήρωση της πολύπλοκης πρόσδεσης, οι «Όλυμποι 1, 2 και 3», όπως έχουν ονομαστεί, θα ξεκουραστούν, πριν ενσωματωθούν στη διαστημική «ρουτίνα» των επιστημονικών προγραμμάτων.




Πρόκειται για την εκατοστή πτήση προς τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, που πραγματοποιείται από αμερικανικά και ρωσικά διαστημόπλοια.

Οι αστροναύτες θα παραμείνουν ως πλήρωμα στον Δ.Δ.Σ. για πεντέμισι μήνες, μαζί με τους Ρώσους Αλεξάντερ Σβορτσόφ, Μιχαήλ Κορνιένκο και την Αμερικανίδα Τρέισι Καλντγουελ Ντάισον. Το πλήρωμα θα κάνει αρκετούς διαστημικούς περιπάτους, κατά την παραμονή του, επί 163 ημέρες, στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό.

Για τον Θοδωρή Γιουρτσίχιν (Γραμματικόπουλο) είναι το τρίτο του ταξίδι στο Διάστημα και όπως δήλωσε, από το Μπαϊκονούρ, θα επιμεληθεί, μεταξύ άλλων, το πρώτο διαστημικό ιστολόγιο, που θα απαντά σε ερωτήσεις παιδιών και νέων από όλον τον κόσμο για τη ζωή στο Διάστημα. «Θα περιμένω τις ερωτήσεις παιδιών από την Ελλάδα, την Κύπρο και την ομογένεια στη διεύθυνση info@ellada-russia.ru και είμαι ευγνώμων στη συντακτική ομάδα του περιοδικού "Ελλάδα" της Μόσχας και του portal ellada-russia.gr που ανέλαβε να τα μεταφράζει και να μου τα στέλνει στο Διάστημα. Ελπίζω ότι θα έχουν όλοι σύντομα νέα μου και ότι το πείραμα θα αποδειχθεί ενδιαφέρον» είπε, λίγο πριν αναχωρήσει ο ομογενής κοσμοναύτης.

Το διαστημόπλοιο Σογιούζ έφθασε στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό




Το ρωσικό διαστημόπλοιο Σογιούζ, στο οποίο επιβαίνουν δύο Αμερικανοί αστροναύτες και ένας Ρώσος κοσμοναύτης, έφθασε σήμερα στον... Διεθνή Διαστημικό Σταθμό.

Το Σογιούζ απογειώθηκε από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ, στο Καζακστάν με κυβερνήτη τον Ρώσο Φιοντόρ Γιουρτσίχιν και πλήρωμα τους Αμερικανούς Ντουγκ Γουίλοκ και Σάνον Ουόλκερ.

Η σύνδεση του Σογιούζ με το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό έγινε στις 01.21 (ώρα Ελλάδας), καθώς βρισκόταν πάνω από την Αργεντινή.

Πρόκειται για την εκατοστή πτήση προς το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, που πραγματοποιείται από αμερικανικά και ρωσικά διαστημόπλοια.

Οι αστροναύτες θα παραμείνουν ως πλήρωμα στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό για πεντέμησι μήνες, μαζί με τους Ρώσους Αλεξάντερ Σβορτσόφ και Μιχαήλ Κορνιένκο και την Αμερικανίδα Τρέισι Καλντγουελ Ντάισον. Το πλήρωμα θα κάνει αρκετούς διαστημικούς περιπάτους κατά την παραμονή του στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό.

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Έγινε ορατό ουράνιο σώμα πέρα από τον Ποσειδώνα .

Για πρώτη φορά στην ιστορία της αστρονομίας, αμερικανοί αστρονόμοι κατάφεραν, να δουν και να μελετήσουν έναν μακρινό διαστημικό σώμα με διάμετρο περίπου 300 χλμ., το οποίο βρίσκεται πέρα και από τον πιο απομακρυσμένο πλανήτη Ποσειδώνα.
Ο βράχος κινείται σε τροχιά στη λεγόμενη «Ζώνη Αντικειμένων Κούιπερ» (KBO), μια ομάδα ουράνιων σωμάτων διαφόρων μεγεθών, που περιφέρονται γύρω από τον ήλιο και θεωρούνται απομεινάρια του σχηματισμού του ηλιακού μας συστήματος.
Ο συγκεκριμένος βράχος, με τον κωδικό KBO 55636, βρίσκεται σε απόσταση περίπου 6 δισ. χλμ. από τη Γη και οι αστρονόμοι ανακάλυψαν ότι η επιφάνειά του καλύπτεται από ένα μυστηριώδες λευκό χρώμα, που θα μπορούσε να είναι πάγος.
Μετά από πέντε χρόνια συνδυασμένων προσπαθειών από ένα δίκτυο 21 επίγειων τηλεσκοπίων, κατέστη εφικτό για πρώτη φορά να τραβήξουν φωτογραφίες από ένα αντικείμενο της αινιγματικής Ζώνης Κούιπερ, που εκτείνεται σε απόσταση 4,95 - 8,25 δισ. χλμ. από τον ήλιο, δηλαδή αγγίζει τις εσχατιές, το απώτατο σύνορο του ηλιακού μας συστήματος.
Το τεχνικό κατόρθωμα πραγματοποιήθηκε από τον καθηγητή πλανητικής αστρονομίας Τζέημς Έλιοτ και τους συνεργάτες στο πανεπιστήμιο ΜΙΤ και παρουσιάστηκε στο περιοδικό «Nature», σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο και το BBC. Ο εντοπισμός του σώματος κατέστη δυνατός, όταν η τροχιά του το έφερε ανάμεσα στη Γη και σε ένα άλλο φωτεινό άστρο.
Η αλλαγή στην ακτινοβολία του άστρου που έφτανε στη Γη, εξαιτίας της πολύ σύντομης παρεμβολής του διαστημικού βράχου (κράτησε μόνο δέκα δευτερόλεπτα), ήταν αρκετή για να επιτρέψει τη μελέτη του ουράνιου σώματος της Ζώνης Κούιπερ, παρόλο που είναι πολύ μικρό και κινείται με ταχύτητα 91.000 χλμ. την ώρα. Για
να καταστεί αντιληπτή η δυσκολία του εγχειρήματος, όπως είπαν οι ερευνητές, είναι σαν να φωτογραφίζεις ένα νόμισμα αξίας ενός ευρώ από μια απόσταση 500 χιλιομέτρων!
Η θερμοκρασία του σώματος υπολογίστηκε στους μείον 224 βαθμούς Κελσίου. Οι αστρονόμοι εντυπωσιάστηκαν όμως περισσότερο από την μεγάλη ανακλαστική ικανότητά του (albedo). Οι μετρήσεις έδειξαν ότι είναι από τα φωτεινότερα αντικείμενα του ηλιακού μας συστήματος, πράγμα που δείχνει ότι πιθανότατα είναι καλυμμένο με πάγο που αντανακλά τις ηλιακές ακτίνες. Αν αυτό όντως συμβαίνει, αποτελεί ένα αίνιγμα για τους επιστήμονες, επειδή θεωρούν ότι ένα σώμα τόσο παλιό (πιστεύεται ότι δημιουργήθηκε σε μια κοσμική σύγκρουση πριν από ένα δισεκατομμύριο χρόνια) θα έπρεπε να έχει «σκουρύνει» με το πέρασμα του χρόνου, λόγω επικάλυψής του με σκόνη και φθορά από την ηλιακή ακτινοβολία.
Οι μέχρι στιγμής γνωστές εξαιρέσεις είναι ο Πλούτων και ο δορυφόρος του Κρόνου Εγκέλαδος, που διαθέτουν λαμπερές επιφάνειες, επειδή ανανεώνονται συνεχώς με φρέσκο πάγο, ο οποίος προέρχεται από τη συμπύκνωση αερίων ή από ηφαίστεια που εκλύουν νερό αντί για λάβα. Όμως το ουράνιο σώμα KBO 55636 είναι πολύ μικρό για να ισχύουν στην περίπτωση του κάποια από αυτές τις γεωφυσικές διαδικασίες, έτσι η έρευνα θα συνεχιστεί για να βρεθεί η αιτία που είναι τόσο λευκό.
Η Ζώνη Κούιπερ μοιάζει με τη ζώνη των αστεροειδών μετά τον Άρη, όμως αντί τα σώματά της να αποτελούνται κυρίως από πετρώματα και μέταλλα, περιέχουν σε μεγάλο βαθμό σώματα με παγωμένες ουσίες (μεθάνιο, αμμωνία, νερό κ.α.). Μέχρι στιγμής οι αστρονόμοι έχουν εντοπίσει γύρω στα 1.000 αντικείμενα στη Ζώνη Κούιπερ, αλλά πιστεύουν ότι υπάρχουν γύρω στα 70.000. Η Ζώνη «φιλοξενεί» τουλάχιστον τρεις «νάνους» πλανήτες, μεταξύ αυτών τον Πλούτωνα, ο οποίος προ ετών υποβιβάστηκε από την τάξη των κανονικών πλανητών και ο οποίος αποτελεί το μεγαλύτερο γνωστό αντικείμενο της Ζώνης.

Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση:
http://www.nature.com/nature/journal/v465/n7300/abs/nature09109.html

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Ενα ρομπότ ψάχνει για... εξωγήινους


Το αυτόματο τηλεσκόπιο του Ευρωπαϊκού Νότιου Αστεροσκοπείου τέθηκε πρόσφατα σε λειτουργία, με σκοπό να ανακαλύψει νέους εξωηλιακούς πλανήτες

Ενα ρομπότ τέθηκε πριν από μερικές ημέρες για πρώτη φορά σε λειτουργία με σκοπό να ανακαλύψει νέους εξωηλιακούς πλανήτες. Πρόκειται για το αυτόματο νέο τηλεσκόπιο του Ευρωπαϊκού Νότιου Αστεροσκοπείου (ESO) το οποίο βρίσκεται στην έρημο Ατακάμα της Χιλής αλλά η λειτουργία του ελέγχεται από το αστροφυσικό κέντρο της Λιέγης του Βελγίου σε απόσταση 12.000 χιλιομέτρων. 

Το νέο ρομποτικό τηλεσκόπιο στην έρημο Ατακάμα της Χιλής.
Το νέο ρομποτικό τηλεσκόπιο στην έρημο Ατακάμα της Χιλής.
Το μικρό σχετικά τηλεσκόπιο με κάτοπτρο 60 εκατοστών ονομάζεται TRAPPIST από τα αρχικά των αγγλικών λέξεων που προσδιορίζουν το αντικείμενο των ερευνών του στην αστροβιολογία, μία σχετικά νέα επιστημονική προσπάθεια εντοπισμού ζωής στο Σύμπαν.
Εκτός τον γήινου μεγέθους εντοπισμό εξωηλιακών πλανητών το νέο τηλεσκόπιο θα μελετήσει επίσης και τη χημική σύσταση των κομητών του Ηλιακού μας Συστήματος και τον ρόλο που παίζουν στην εμφάνιση και γενικότερα στην εξελικτική πορεία της ζωής. Το ενδιαφέρον χαρακτηριστικό του νέου τηλεσκοπίου είναι ότι οι καθημερινές παρατηρήσεις που θα κάνει θα είναι βασισμένες σε ένα προκαθορισμένο πρόγραμμα χωρίς οποιαδήποτε περαιτέρω παρακολούθηση. Ο αυτοματισμός του είναι τέτοιος ώστε όταν τα μετεωρολογικά όργανα που διαθέτει προβλέπουν άσχημες καιρικές συνθήκες ο θόλος του να κλείνει αυτόματα.
Οι φωτογραφίεςΦυσικά οι πρώτες δοκιμαστικές του φωτογραφίες δεν εμφανίζουν κάποιους νέους πλανήτες αλλά είναι ενδεικτικές των ικανοτήτων του νέου τηλεσκοπίου. Στις φωτογραφίες αυτές περιλαμβάνονται ένα νεφέλωμα αερίων και σκόνης, ένα αστρικό σμήνος και ένας απόμακρος γαλαξίας.
Το νεφέλωμα αστρογένεσης με την ονομασία «Νεφέλωμα Ταραντούλα» (NGC 2070) έχει διάμετρο 1.000 ετών φωτός και βρίσκεται στον γειτονικό μας γαλαξία Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου σε απόσταση 170.000 ετών φωτός από τη Γη. Το δεύτερο αντικείμενο είναι το σφαιρωτό αστρικό σμήνος «Ωμέγα Κενταύρου» το οποίο περιλαμβάνει δέκα εκατομμύρια άστρα, ενώ ο γαλαξίας είναι ο Μ-83 με διάμετρο 40.000 ετών φωτός σε απόσταση 15 εκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη προς την κατεύθυνση του αστερισμού της Υδρας. Για τον εντοπισμό όμως νέων εξωηλιακών πλανητών θα πρέπει να περιμένουμε λίγο ακόμα.
Την πρώτη απόδειξη για την ύπαρξη εξωηλιακών πλανητών την πήραμε στις 5 Οκτωβρίου 1995 όταν ανακοινώθηκε η ύπαρξη ενός πλανήτη με μάζα το ήμισυ της μάζας του Δία γύρω από το άστρο 51 στον αστερισμό του Πηγάσου.
Σήμερα 60 περίπου αστεροσκοπεία και αστροφυσικά κέντρα σε ολόκληρο τον κόσμο ασχολούνται, μεταξύ των άλλων, και με έρευνες για την ανακάλυψη εξωηλιακών πλανητών με τη βοήθεια οργάνων στην επιφάνεια της Γης. Θα ήταν ουτοπικό φυσικά να υποθέσουμε ότι θα μπορούσαμε προς το παρόν να πάρουμε θεαματικές φωτογραφίες τέτοιων πλανητών από τόσο μακριά. Εντούτοις μπορούμε να ανακαλύψουμε εξωηλιακούς πλανήτες με τη βοήθεια έμμεσων μεθόδων και οι οποίες βασίζονται στον εντοπισμό της επίδρασης που έχουν ο ή οι πλανήτες αυτοί πάνω στο μητρικό τους άστρο.
Τέτοιου είδους εντοπισμός όμως είναι ιδιαίτερα δύσκολος γιατί απλούστατα απαιτείται τρομερή ακρίβεια στις μετρήσεις αυτές.
Μέθοδοι εντοπισμού «αόρατων» πλανητών Στην πρώτη μέθοδο μετράμε τον τρόπο με τον οποίο διαταράσσεται η κίνηση ενός άστρου, αφού οσοδήποτε μικρός κι αν είναι ένας πλανήτης η βαρυτική δύναμη που εξασκεί στο μητρικό του άστρο προκαλεί μια ανεπαίσθητη σχεδόν διαταραχή στην κίνησή του. Η μέθοδος όμως αυτή έχει περιορισμένες δυνατότητες, αφού οι καλύτεροι φασματογράφοι στη Γη μπορούν να εντοπίσουν διαφορές στην κίνηση που φτάνουν το πολύ τα 15 μέτρα το δευτερόλεπτο, ενώ η επίδραση που έχει η Γη για παράδειγμα στην κίνηση του Ηλιου περιορίζεται στα δέκα μόλις εκατοστά του μέτρου ανά δευτερόλεπτο.
Μια άλλη τεχνική που χρησιμοποιούν οι ερευνητές βασίζεται στις ιδέες του Αλμπερτ Αϊνστάιν σχετικά με τη συμπεριφορά μιας ακτίνας φωτός από ένα απόμακρο αντικείμενο όταν περνάει κοντά από ένα άστρο που βρίσκεται πλησιέστερα στον παρατηρητή. Στην περίπτωση αυτή η βαρυτική δύναμη του κοντινού άστρου συμπεριφέρεται σαν ένα είδος φακού μεγεθύνοντας το φως που έρχεται από το απόμακρο αντικείμενο. Αν και δεν είναι εύκολο να εστιάσουμε τις λεπτομέρειες της μεγεθυμένης εικόνας, εντούτοις λόγω του φυσικού αυτού φακού παρατηρείται μια έπαρση της φωτεινότητάς του απόμακρου άστρου.
Διονύσης Π. Σιμόπουλος

Φως στο «σωματίδιο του Θεού»

Ισχυρές ενδείξεις ότι το Μποζόνιο του Χιγκς εμφανίζεται σε πέντε διαφορετικές μορφές ανακάλυψαν Αμερικανοί επιστήμονες στο εργαστήριο Fermilab, τον μεγάλο "αντίπαλο" του CERN «E» 16/6
mail to Εκτυπώστε το Αρθρο Μεγαλύτερα Γράμματα Μικρότερα Γράμματα

Τ ο "σωματίδιο του Θεού", το περίφημο Μποζόνιο Χιγκς, που η ανθρωπότητα προσπαθεί να ψηλαφίσει στις υπόγειες στοές του Μεγάλου Επιταχυντή Αδρονίων στο CERN της Γενεύης, μπορεί τελικά να μην είναι ένα αλλά... πέντε. Δηλαδή κάτι σαν "Αγία Πεντάδα" της Μοντέρνας Φυσικής: Ομοούσια κατά βάση, αλλά με διαφορετικό φορτίο και διακριτή "υπόσταση" των μελών της...

Ο μεγάλος επιταχυντής του αμερικανικού εργαστηρίου Fermilab έριξε 
νέο φως στο μυστηριώδες  σωματίδιο του Θεού
Ο μεγάλος επιταχυντής του αμερικανικού εργαστηρίου Fermilab έριξε νέο φως στο μυστηριώδες "σωματίδιο του Θεού"
Η συνταρακτική ανακάλυψη ίσως αλλάξει το Καθιερωμένο Μοντέλο φυσικής του τελευταίου μισού αιώνα. Για ειρωνεία της τύχης δεν έγινε στο ευρωπαϊκό κέντρο των γαλλοελβετικών συνόρων, αλλά στο "αντίπαλο" αμερικανικό εργαστήριο Fermilab, στο Σικάγο.
ΣωματίδιαΕκεί οι επιστήμονες παρατήρησαν ότι οι συγκρούσεις πρωτονίων-αντιπρωτονίων στον επιταχυντή Tevatron παρήγαν περισσότερα του αναμενόμενου ζεύγη σωματιδίων ύλης σε σχέση με τα ζεύγη αντιύλης. Eτσι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το περίφημο Μποζόνιο Χιγκς (το σωματίδιο-φάντασμα, στο οποίο όλα τα σωματίδια του Σύμπαντος φέρονται να χρωστάνε τη μάζα τους) πρέπει να εμφανίζεται σε... πέντε διαφορετικές μορφές. Τρεις με ουδέτερο ηλεκτρικό φορτίο και από μία με θετικό και αρνητικό.
Oλες πάντως οι εκφάνσεις του έχουν την ίδια μάζα. Το αποτέλεσμα του αμερικανικού πειράματος DZero τοποθετεί σε νέες βάσεις το κλασικό μοντέλο των τεσσάρων δυνάμεων που απαρτίζουν τον Κόσμο: δηλαδή της ηλεκτρομαγνητικής, της ασθενούς πυρηνικής, της ισχυρής πυρηνικής και της βαρύτητας, του μεγάλου άγνωστου της εξίσωσης.
Το κακό είναι πως η αμερικανική ομάδα, με επικεφαλής τους Μπόγκνταν Ντομπρέσκου, Aνταμ Μάρτιν και Πάτρικ Φοξ, δεν "είδε με τα μάτια της" κανένα από τα πολλαπλά Μποζόνια Χιγκς. Βρήκαν απλώς ισχυρές ενδείξεις για την ύπαρξή τους.
Κανείς ακόμη δεν είναι σε θέση να προβλέψει τι θα αντικαταστήσει στο μέλλον το Καθιερωμένο Μοντέλο, που ούτως ή άλλως δυσκολεύεται να ερμηνεύσει τη σκοτεινή ύλη του Σύμπαντος. Δηλαδή το 25% της μάζας του. Τα πράγματα ωστόσο οδηγούν προς τη δικαίωση της Θεωρίας της Υπερσυμμετρίας που θέλει κάθε σωματίδιο ύλης να "παρακολουθείται" από έναν "σωσία" αντιύλης με μεγαλύτερη μάζα.
Η επιτυχία των Αμερικανών δημοσιεύτηκε στο arXiv.org και στο περιοδικό Symmetry και πρέπει να ξύπνησε τα αντανακλαστικά του CERN. Eχοντας ισχυρότερο επιταχυντή στη διάθεσή τους, τον LHC, οι Ευρωπαίοι καλούνται να βρουν πρώτοι μια χειροπιαστή απόδειξη της ύπαρξης του σωματιδίου του Θεού.

Το συμπαν που αγαπησα...

"Όταν η Επιστήμη Επαναστατεί"

Watch S04E27 - Otan H Episthmh Epanastatei in Entertainment  |  View More Free Videos Online at Veoh.com
πηγη

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

ΙΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΚΑΙ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΑ.


Ο υπολογισμός του Έτους των 365,25 ημερών έγινε από την αρχαιότητα με την παρατήρηση της επίδρασης που έχει πάνω στην Γη η περιφορά της γύρω από τον Ήλιο, η επίδραση δηλαδή του κύκλου των εποχών! Είναι η επαναλαμβανόμενη παρέλαση της Άνοιξης, του Καλοκαιριού, του Φθινοπώρου και του Χειμώνα! Αν και η επανάληψη των εποχών βασίζεται στην κίνηση της Γης γύρω από τον Ήλιο, εμείς δεν αισθανόμαστε την κίνηση αυτή. Τη βλέπουμε όμως να αντικαθρεφτίζεται στον ουρανό όπου, παρόλο που ο Ήλιος είναι ακίνητος, εμάς μας φαίνεται ότι κινείται, από τη Δύση προς την Ανατολή, λόγω ακριβώς της κίνησης της Γης πάνω στην τροχιά της. Κάθε μέρα η Γη βρίσκεται σε διαφορετική θέση από αυτήν που βρισκόταν την προηγουμένη. Έτσι από κάθε νέα θέση αντικρίζουμε τον Ήλιο από διαφορετική γωνία. Επειδή λοιπόν εμείς βλέπουμε τον Ήλιο από διαφορετική γωνία κάθε μέρα, μας φαίνεται ότι ο Ήλιος βρίσκεται μπροστά από διαφορετικά άστρα.Έτσι κάθε φορά που η Γη συμπληρώνει μία πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο, μας φαίνεται ότι ήταν ο Ήλιος αυτός που συμπλήρωσε έναν κύκλο γύρω από τη Γη, πάνω στην εκλειπτική. Η εκλειπτική δηλαδή δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απεικόνιση, ή η προέκταση πάνω στην ουράνια σφαίρα, της γήινης τροχιάς γύρω από τον Ήλιο.Αν παρατηρήσουμε την εκλειπτική και τη συγκρίνουμε με τον ουράνιο ισημερινό (την προέκταση δηλαδή του ισημερινού της Γης και την αποτύπωσή του πάνω στον ουράνιο θόλο) θα δούμε ότι οι δύο αυτοί κύκλοι δε συμπίπτουν, αλλά αντίθετα τέμνονται, σχηματίζοντας γωνία ίση με 23 μοίρες και 27 πρώτα λεπτά, λόγω της κλίσης που έχει ο άξονας της Γης σε σχέση με το επίπεδο που σχηματίζει η εκλειπτική. Η γωνία αυτή ονομάζεται "λόξωση της εκλειπτικής", και τα δύο σημεία στα οποία τέμνονται οι δύο κύκλοι ονομάζονται "ισημερινά σημεία". Στο πρώτο σημείο ο ουράνιος ισημερινός τέμνει την εκλειπτική εκεί όπου ο Ήλιος βρίσκεται στις 20-21 Μαρτίου. Το σημείο αυτό ονομάζεται εαρινό ισημερινό σημείο, και από την ημέρα αυτή αρχίζει η Άνοιξη. Εκ διαμέτρου αντίθετα η τομή γίνεται όταν ο Ήλιος βρίσκεται στις 22-23 Σεπτεμβρίου.Το σημείο αυτό ονομάζεται φθινοπωρινό ισημερινό σημείο, και από την ημέρα αυτή αρχίζει το Φθινόπωρο. Και στις δύο αυτές ημέρες, η νύχτα είναι ίση με την ημέρα, δηλαδή επί 12 ώρες ο Ήλιος βρίσκεται πάνω από τον ορίζοντα και επί 12 ώρες βρίσκεται κάτω από τον ορίζοντα, έχουμε δηλαδή ίση-μέρα: ισημερία.Από το εαρινό ισημερινό σημείο και μετά, ο Ήλιος φαίνεται να σκαρφαλώνει όλο και πιο πάνω στο βόρειο ημισφαίριο του ουρανού. Οι μέρες μεγαλώνουν, οι νύχτες μικραίνουν και ο καιρός γίνεται όλο και πιο θερμός. Περίπου τρεις μήνες αργότερα, στις 22 Ιουνίου, ο Ήλιος φτάνει στο βορειότερο σημείο της εκλειπτικής από το οποίο θα αρχίσει πλέον να κατέρχεται, «τρεπόμενος» και πάλι προς τον ισημερινό. Το σημείο αυτό, στις 22 Ιουνίου, ονομάζεται θερινό τροπικό σημείο ή απλά θερινή τροπή, επειδή ο Ήλιος τρέπεται και πάλι προς τον ισημερινό, και από την ημέρα αυτή αρχίζει το καλοκαίρι. Επειδή μάλιστα για μερικές ημέρες πριν και μετά τη θερινή τροπή ο ήλιος φαίνεται να αργοστέκεται πάνω στην εκλειπτική σαν να είναι έτοιμος να σταματήσει, το θερινό τροπικό σημείο ονομάζεται επίσης και θερινό ηλιοστάσιο.Μετά τη θερινή τροπή, ο Ήλιος συνεχίζει να κατεβαίνει προς το Νότο, και στις 23 Σεπτεμβρίου φτάνει στο φθινοπωρινό ισημερινό σημείο, οπότε, όπως και στο εαρινό ισημερινό σημείο, έχουμε ίση μέρα και νύχτα: ισημερία. Αλλά η κάθοδος του Ήλιου συνεχίζεται, μέχρις ότου, στις 22 Δεκεμβρίου, φτάνει στο νοτιότερο σημείο της τροχιάς του που ονομάζεται χειμερινό τροπικό σημείο, ή απλά χειμερινή τροπή ή χειμερινό ηλιοστάσιο. Από την ημέρα αυτή αρχίζει ο Χειμώνας. Αλλά από κει κι έπειτα ο Ήλιος σταματάει να κατέρχεται και ξαναρχίζει και πάλι να σκαρφαλώνει, κάθε μέρα όλο και πιο ψηλά.Φυσικά σήμερα εμείς γνωρίζουμε ότι αιτία των εποχών του έτους είναι η κλίση των 23 1/2 μοιρών που έχει ο άξονας της Γης σε σχέση με το επίπεδο της τροχιάς της γύρω από τον Ήλιο. Πράγμα που αντικαθρεφτίζεται όπως είπαμε στον ουράνιο θόλο, με αποτέλεσμα η εκλειπτική να τέμνει τον ουράνιο ισημερινό με την ίδια γωνία των περίπου 23 1/2 μοιρών.Έτσι στη διάρκεια του Χειμώνα, οι ακτίνες του Ήλιου πέφτουν πάνω στο βόρειο ημισφαίριο της Γης με πλάγιο τρόπο, ενώ συμβαίνει το αντίθετο στο νότιο ημισφαίριο οπότε εκεί έχουν Καλοκαίρι. Στη διάρκεια της Άνοιξης ο Ήλιος βρίσκεται ακριβώς πάνω από τον ισημερινό της Γης, οπότε και τα δύο ημισφαίρια παίρνουν με τον ίδιο τρόπο της ζωογόνες ακτίνες του Ήλιου. Στη διάρκεια του Καλοκαιριού ο Ήλιος ευνοεί το βόρειο ημισφαίριο, οι ακτίνες του πέφτουν πάνω μας περισσότερο κάθετα, και ενώ εμείς έχουμε Καλοκαίρι, στο νότιο ημισφαίριο έχουν Χειμώνα. Τέλος, το Φθινόπωρο, ο Ήλιος βρίσκεται και πάλι πάνω από το γήινο ισημερινό, με ισομερή κατανομή της θερμότητας και στα δύο ημισφαίρια. Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι η περιφορά της Γης γύρω από τον Ήλιο, και η κλίση των 23 1/2 μοιρών του άξονά της, είναι η αιτία της κυκλικής εναλλαγής των εποχών.Οι εποχικές αυτές αλλαγές είχαν για τους αρχαίους τεράστια σημασία, ιδιαίτερα μάλιστα μετά την εμφάνιση της γεωργίας πριν από 10.000 περίπου χρόνια. Γι' αυτό, και επειδή η σπορά, η συγκομιδή και οι άλλες γεωργικές ασχολίες εξαρτιόνταν από τις αλλαγές των εποχών, η διάρκεια ενός ηλιακού έτους έπρεπε να μετρηθεί επακριβώς. Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο που ο Ήλιος λατρεύτηκε από τους αρχαίους σαν θεός, μια που γι' αυτούς ο Ήλιος ήταν ο δημιουργός των εποχών του έτους και του κύκλου των φαινομένων και των εναλλαγών που σχετίζονται με αυτές: από τη σπορά ως τη βλάστηση και από την ανθοφορία ως τη συγκομιδή.

Οι Αιγύπτιοι τον ονόμασαν Ρα, Ατόν, ή Όσιρη, οι Βαβυλώνιοι τον αποκαλούσαν Σαμάχ, Βάαλ, Μαρδούκ ή Νεργκάλ, οι Ινδοί Βράχμα και Βισνού και οι Πέρσες Μίθρα. Για τους αρχαίους Έλληνες, κατά περιστάσεις, ήταν ο Δίας ή ο Πλούτων, ο Βάκχος, ο Διόνυσος, ή ο Φοίβος Απόλλων.Ανεξάρτητα όμως από την ονομασία που του δόθηκε, όλοι ανεξαιρέτως οι λαοί καθιέρωσαν προς τιμή του Ήλιου, περίφημες και πολλές γιορτές, ιδιαίτερα στις περιόδους των εναλλαγών από τη μια εποχή στην άλλη. Οι μεγαλύτερες από τις γιορτές αυτές γίνονταν σε όλες τις χώρες και τις φυλές στην εποχή του χειμερινού ηλιοστάσιου, στις 25 Δεκεμβρίου. Ήταν η γιορτή της γέννησης του Ήλιου, και όχι αδικαιολόγητα. Γιατί όσο ο χειμώνας πλησίαζε και ο Ήλιος του μεσημεριού φαινόταν όλο και πιο χαμηλά στον ορίζοντα, τόσο και οι μέρες μίκραιναν και το κρύο αύξανε. Ήταν η σκληρή εποχή για τον άνθρωπο με τις πολύ μικρές ημέρες και τις ατέλειωτες νύχτες. Οι φροντίδες πολλαπλασιάζονταν, οι ανησυχίες αυξάνονταν και ένα αόριστο συναίσθημα φόβου καταλάμβανε τον αρχαίο άνθρωπο με τα ανύπαρκτα σχεδόν αμυντικά του μέσα και τις περιορισμένες πηγές διατροφής.Γι' αυτό αναπέμπονταν προσευχές και ιερές παρακλήσεις, ανάβονταν φωτιές και προσφέρονταν θυσίες προς το θεό Ήλιο για να μη χαθεί οριστικά από τον ορίζοντα. Και πράγματι: μετά από μικρό δισταγμό ο θεός….ενέδιδε! Στο κατώτατο σημείο του, στον αστερισμό του Αιγόκερου, στις πύλες του Ήλιου όπως τον ονόμαζαν οι Χαλδαίοι, "άλλαζε" απόφαση, άρχιζε να σκαρφαλώνει και πάλι προς τα πάνω, και οι μέρες μεγάλωναν. Μια νέα τάξη πραγμάτων θα έμπαινε και πάλι, ωραία όπως και στα προηγούμενα χρόνια, οπότε η Γη θα ανθοφορούσε ξανά χάρη στις ζωογόνες ακτίνες του Ήλιου. Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο το γεγονός ότι οι αρχαίοι λαοί γιόρταζαν ιδιαίτερα τις μέρες αυτές του χειμερινού ηλιοστασίου. Και αυτή την παράδοση των αρχαίων λαών συνέχισαν οι Έλληνες με τα Κρόνια, και ιδιαίτερα οι Ρωμαίοι με τα Σατουρνάλια και τα Βρουμάλια και την κεντρική γιορτή της 25ης Δεκεμβρίου "Dies Natalis Invicti", δηλαδή την "Ημέρα της Γέννησης του Αήττητου θεού Ήλιου".Τις χειμωνιάτικες μέρες η φαινόμενη ημερήσια τροχιά του Ήλιου στον ουρανό βρίσκεται χαμηλά στον ορίζοντα. Οι μέρες είναι μικρές και οι νύχτες μεγάλες. Την άνοιξη ο Ήλιος ακολουθεί ψηλότερη τροχιά, και οι μέρες είναι ίσες σχεδόν με τις νύχτες. Το καλοκαίρι ο Ήλιος φτάνει στο ψηλότερο σημείο της βόρειας φαινόμενης τροχιάς του: οι μέρες είναι μεγάλες και οι νύχτες μικρές. Το φθινόπωρο, τέλος, η τροχιά του Ήλιου αρχίζει να ξανακατεβαίνει προς τον ορίζοντα όλο και πιο πολύ, με ίσες μέρες και νύχτες. Και ο κύκλος των εποχών τελειώνει με τον Ήλιο και πάλι στο χειμερινό ηλιοστάσιο.
πηγή

Απόκοσμη Σιωπή


tn_vlaΓια χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος προσπαθεί να βρει την θέση του στο Σύμπαν, αναλογιζόμενος εάν είναι μόνος. Αν και σε παλαιότερες εποχές το ερώτημα αφορούσε τους φιλοσόφους και τα ιερατεία, εδώ και πενήντα περίπου χρόνια, η επιστήμη προσπαθεί να εντοπίσει σημάδια ύπαρξης εξωγήινων πολιτισμών. Ωστόσο, οι προσπάθειες για εντοπισμό εξωγήινων πολιτισμών παραμένουν ως τώρα άκαρπες.

SETI
Τον Απρίλιο του 1960 o αστρονόμος Frank Drake, είχε την επινόηση να χρησιμοποιήσει ένα ραδιοτηλεσκόπιο για να δει κατά πόσο μπορούσε να εντοπίσει εξωγήινα σήματα. Το εγχείρημα μετεξελίχθηκε στο πρόγραμμα SETI (Search for Extra Terrestrial Intelligence – Αναζήτηση για εξωγήινη νοημοσύνη), στο οποίο συμμετέχουν τεχνολογικά ινστιτούτα από πολλές χώρες. Ωστόσο, πέρα από κάποιες εξαιρετικές περιπτώσεις, ο γαλαξίας μας παραμένει βουβός. Αυτό σημαίνει ότι η ανθρωπότητα είναι ο μοναδικός τεχνολογικά εξελιγμένος πολιτισμός στον Κόσμο? Μήπως απλά αναζητούμε με λάθος τρόπο λάθος ενδείξεις?
Η μεγάλη ανάπτυξη της ραδιαστρονομίας καθώς η ανακάλυψη ότι τα ραδιοτηλεσκόπια μπορούν να εντοπίζουν σήματα σε άλλα άστρα οδήγησε στη δημιουργία του SETI. Ορόσημο ήταν η δημοσίευση σχετικού άρθρου των Giuseppe Cocconi και Philip Morrison στο περιοδικό Nature. Αυτό ώθησε τους ερευνητές σε μια συστηματική αναζήτηση για εξωγήινη ραδιοεπικοινωνία. Ο Drake συμμετείχε με το ραδιοτηλεσκόπιο του Green Bank και σύντομα πλήθος άλλων συμμετείχαν. Πλέον, ο κύριος συντονιστής είναι το SETI Institute, στην California, το οποίο δραστηριοποιείται και στην αστροβιολογία. Η χρηματοδότηση του SETI προέρχεται αποκλειστικά από ιδιωτικούς φορείς. Το κυριότερο όργανο για τις παρατηρήσεις είναι το Allen Telescope Array, μια υπό κατασκευή διάταξη 350 δικτυωμένων «πιάτων». Σήμερα, είναι πλήρως λειτουργικά 42 «πιάτα». Παράλληλα, εξελίσσεται ένα μικρότερο πρόγραμμα, το οποίο ελέγχει για πολύ σύντομες εκπομπές laser (Optical SETI). Φυσικά δεν πρέπει να παραλείψουμε το SETI@Home, στο οποίο συμμετέχουν χιλιάδες ερασιτέχνες από όλο τον κόσμο.
Οι προσπάθειες του SETI έγιναν ευρέως γνωστές από τον αστρονόμο, αστροφυσικό και συγγραφέα Carl Sagan. Ο ίδιος υποστήριζε ότι είναι πιθανή η ύπαρξη ενός καλόβολου και αλτρουιστικού εξωγήινου πολιτισμού, ο οποίος στέλνει μηνύματα προς τη Γη με σκοπό το διάλογο και την μεταλαμπάδευση των γνώσεών του σε εμάς. Το κυριότερο πρόβλημα αυτής της υπόθεσης είναι ότι ακόμα και στην περίπτωση που υπάρχει αυτός ο πολιτισμός, δεν μπορεί να γνωρίζει ότι στη Γη αυτή τη στιγμή υπάρχει πολιτισμός με γνώσεις στη ραδιοεπικοινωνία.
Εάν υποθέσουμε ότι υπάρχει μια τέτοια εξωγήινη κοινότητα σε μια αισιόδοξη απόσταση 500 ετών φωτός, τα μέλη της βλέπουν τον πλανήτη μας όπως ήταν το 1510. έτσι, θα ήταν σε θέση να εντοπίσουν την παρουσία πολιτισμού μέσω πχ αρδευτικών καναλιών ή κτισμάτων (Σινικό Τείχος) και ίσως θα ήταν σε θέση να προβλέψουν ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα μπορούμε να εντοπίζουμε ραδιοσήματα. Ωστόσο, το πότε θα γίνει αυτό δεν μπορούν να το γνωρίζουν, οπότε θα πρέπει να περιμένουν πρώτα να «βγούμε στον αέρα» και στη συνέχεια να μας απαντήσουν. Έτσι αν υπολογίσουμε ένα χρονικό διάστημα 400 χρόνων (ήδη έχουμε 100 χρόνια εκπομπών) από σήμερα για να φτάσουνε τα σήματα σε αυτούς και άλλα 500 χρόνια για να μας απαντήσουν, φαίνεται ότι για απαιτούνται περίπου 1000 χρόνια για να πραγματοποιηθεί η εικασία του Sagan.
Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι το SETI είναι χάσιμο χρόνου, κάθε άλλο. Ενδεχομένως να υπάρχουν άλλου είδους σήματα. Δυστυχώς, τα ισχυρότερα ραδιοτηλεσκόπια δεν είναι αρκετά ευαίσθητα για να «ακούσουν» ραδιοεκπομπές διαστρικών αποστάσεων, εκτός και εάν ο γαλαξίας κατακλύζεται από πολιτισμούς οι οποίοι ανταλλάσσουν συνεχώς ραδιοσήματα. Είναι εξαιρετικά απίθανο να εντοπίσουμε σήμα το οποίο κατευθύνεται προς άλλον πλανήτη. Ωστόσο, μια πιο ρεαλιστική άποψη είναι κάποιος εξωγήινος πολιτισμός να κατασκεύασε ένα ισχυρό είδος ραδιοφάρου. Ένας φάρος αυτής της μορφής θα μπορούσε να εξυπηρετεί πολλούς σκοπούς, πχ ως μνημείο ενός χαμένου πολιτισμού, πολιτισμικό ή θρησκευτικό σύμβολο, έργο τέχνης, κλήση για βοήθεια, προειδοποίηση κλπ.
tn_ngc290Στα πενήντα χρόνια του SETI υπήρχαν περιπτώσεις ανεξήγητων σημάτων και παλμών, όπως την 15η Αυγούστου 1977. Στη διάταξη Big Ear του Πανεπιστημίου Ohio State ο Jerry Ehman εντόπισε έναν παλμό, ο οποίος διήρκησε 72 δευτερόλεπτα (Wow signal). Τελικά, το συγκεκριμένο σήμα ακόμα και σήμερα δεν μπορεί να αξιολογηθεί κατηγορηματικά ως φυσικό φαινόμενο ή κάτι άλλο. Δυστυχώς, ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η σάρωση του ουρανού δεν επιφέρει πάντα σωστή αξιολόγηση υποψηφίων σημάτων. Η παραδοσιακή προσέγγιση του SETI είναι να «ακούει» για μισή ώρα άστρα, που μπορούν να υποστηρίξουν πλανήτες με ζωή, σε βήματα του 1Hz, στην χαμηλή περιοχή των GHz (109 Hz). Τα αποτελέσματα αναλύονται από λογισμικό, για να εντοπιστούν συγκεκριμένα πρότυπα. Στη συνέχεια, τα υποψήφια σήματα περνούν μια σειρά από ελέγχους, ώστε να αποκλειστούν τα φυσικά και αυτά που προκύπτουν από ανθρώπινες δραστηριότητες. Στη συνέχεια, ζητείται η επιβεβαίωση από κάποιο άλλο ραδιοτηλεσκόπιο. Όλα τα παραπάνω απαιτούν χρόνο, που σημαίνει ότι μια σύντομη εκπομπή αφενός δεν μπορεί να αξιολογηθεί αφετέρου μπορεί να ξαναπροκύψει μετά από μήνες. Έτσι, σήματα τα οποία ενδεχομένως έχουν κάποια αξία να αγνοηθούν. Μια ιδανική προσέγγιση απαιτεί την κατασκευή διατάξεων οι οποίες θα ελέγχουν την περιοχή του ουρανού με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση άστρων, το Γαλαξία ή Milky Way. Το συγκεκριμένο κομμάτι του Γαλαξία περιέχει τα αρχαιότερα άστρα, άρα είναι πιθανό σε αυτό να βρίσκονται οι παλαιότεροι και πιο εξελιγμένοι πολιτισμοί. Βέβαια, ένα έργο τέτοιου μεγέθους δεν προβλέπεται, λόγω υπερβολικού κόστους.

Εξίσωση Drake
tn_Frank_Drake_SETIΌταν ο Frank Drake αποφάσισε να συμμετέχει στο SETI έγραψε μια εξίσωση, που μας παρέχει μια εκτίμηση για το αναμενόμενο πλήθος πολιτισμών Ν στο Γαλαξία που μπορούν να επικοινωνούν σε διαστρικές αποστάσεις. Δεν πρόκειται βέβαια για αυστηρά μαθηματική εξίσωση, αλλά περισσότερο μια αποτύπωση της άγνοιας μας για το συγκεκριμένο ζήτημα:
N=R* x fp x ne x fl x fi x fc x L
Στην εξίσωση R* είναι ο ρυθμός σχηματισμού άστρων όμοιων στον Ήλιο, fp η πιθανότητα άστρα όμοια με τον Ήλιο να έχουν πλανήτες, ne ο αριθμός των πλανητών όμοιων στη Γη σε κάθε πλανητικό σύστημα, fl η πιθανότητα πλανήτες όμοιοι με τη Γη να εμφανίσουν ζωή, fi η πιθανότητα σε πλανήτες με ζωή, αυτή να εμφανίσει νοημοσύνη, fc η πιθανότητα σε πλανήτες με νοήμονα ζωή, να εξελιχθεί τεχνολογικό πολιτισμό με δυνατότητες επικοινωνίας και τελικά L είναι ο μέσος χρόνος ζωής ενός τέτοιου πολιτισμού.
Κάποιους από τους παραπάνω όρους μπορούμε να τους ποσοτικοποιήσουμε με αρκετή ακρίβεια, για παράδειγμα το fp εκτιμάται μεγαλύτερο από 0,5. Επιπλέον, η αποστολή Κέπλερ της NASA θα μας δώσει μια εκτίμηση για το ne. Οι μεγάλοι άγνωστοι όμως είναι τα fl και fi. Προς το παρόν υπάρχει μεγάλη σύγχυση για την πιθανότητα εμφάνισης ζωής σε έναν πλανήτη. Όταν πρωτοξεκίνησε το SETI η επικρατούσα άποψη ήταν ότι η εμφάνιση ζωής στη Γη ήταν ένα τυχαίο και ενδεχομένως μοναδικό γεγονός, σχεδόν αδύνατο να ξανασυμβεί. Σήμερα, υπάρχει μια μετατόπιση με αρκετούς αστροβιολόγους να υποστηρίζουν ότι η ζωή εμφανίζεται εύκολα και μάλιστα σε πλανήτες όμοιους με τη Γη, θα ήταν απίθανο να μην εμφανιστεί. Μάλιστα, ο βραβευμένος με Νόμπελ βιολόγος Christian de Duve υποστηρίζει ότι η εμφάνιση ζωής είναι «κοσμική αναγκαιότητα».
Βέβαια, όσο ελκυστική και εάν είναι η υπόθεση του αναπόφευκτου της εμφάνισης ζωής σε άλλους πλανήτες, δεν μπορεί να αποδειχθεί. Ο μόνος τρόπος για να παρατηρηθεί κάτι τέτοιο είναι στην ίδια τη Γη. Είναι πιθανό η ζωή να έχει εκλείψει από τον πλανήτη και να έχει δημιουργηθεί εκ νέου? Μέχρι σήμερα έχουν ανακαλυφθεί διάφοροι μικροοργανισμοί εξαιρετικής αντοχής και σε συνθήκες περιβάλλοντος ιδιαίτερα εχθρικές για την ζωή όπως την ξέρουμε, Αν και οι συγκεκριμένοι ανήκουν στο ίδιο δέντρο εξέλιξης με όλες τις γνωστές μορφές ζωής, είναι δυνατό να εντοπιστούν διαφορετικές μορφές. Τους τελευταίους μήνες υπάρχει αυξανόμενο ενδιαφέρον για να εντοπιστούν δείγματα στη μορφή μιας δεύτερης, «σκιώδους» βιοσφαίρας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μεταβληθούν οι τεχνικές αναζήτησης, ώστε να εντοπιστεί οργανισμοί με τελείως βιοχημικές ιδιότητες από αυτές που γνωρίζουμε. Εάν αποδειχθεί η ύπαρξη της δεύτερης βιοσφαίρας, σημαίνει ότι η ζωή στη Γη ξεκίνησε από το μηδέν περισσότερες από μία φορές, άρα γιατί όχι και σε κάποιον άλλο πλανήτη.
Ακόμα όμως και αν η εμφάνιση ζωής είναι συνηθισμένη στο σύμπαν που ζούμε, η πιθανότητα εμφάνισης νοήμονος ζωής είναι χαμηλή. Μεταξύ των βιολόγων υπάρχει διαφωνία για τη νοημοσύνη και κατά πόσο αποτελεί μια ασήμαντη «εκτροπή» από την εξέλιξη των ειδών, όπως η προβοσκίδα του ελέφαντα ή εμπίπτει στην κατηγορία εκείνη των γενετικών χαρακτηριστικών όπως φτερά ή μάτια, τα οποία έχουν βασικό βιολογικό ρόλο. Εάν ισχύει η δεύτερη υπόθεση τότε μπορεί να «εμφανίζεται» ξανά και ξανά. Το μόνο σίγουρο είναι πως από τη στιγμή που θα εμφανιστεί ζωή, υπάρχει ενδεχόμενο εμφάνισης και νοημοσύνης.

Σημάδια εξωγήνινης νοημοσύνης
tn_interstellarΑν και η λήψη εξωγήινων σημάτων είναι εξαιρετικά απίθανη, αυτό δεν σημαίνει ότι τελειώνει και η αναζήτηση για εξωγήινους πολιτισμούς. Ωστόσο, πρέπει να αλλάξει η μεθοδολογία και να αναζητηθούν τεχνολογικά «ίχνη» των πολιτισμών. Επειδή, όμως δεν γνωρίζουμε τις ιδιαιτερότητες μιας αναπτυγμένης εξωγήινης τεχνολογίας, θα χρειαστεί να δουλέψουμε κυρίως με υποθέσεις.
Στα τελευταία 5000 χρόνια ο άνθρωπος έχει κάνει εμφανέστατο το πέρασμά του από τον πλανήτη, αλλοιώνοντας τη μορφολογία αλλά και τη βιοσφαίρα της Γης. Κατ’, αντιστοιχία μπορούμε να υποθέσουμε ότι ένας πολιτισμός με ηλικία πολλών χιλιάδων ετών μπορεί να έχει κάνει αξιοπρόσεκτες αλλαγές στο αστρονομικό του περιβάλλον (πχ ηλιακό σύστημα). Το 1960 ο Freeman Dyson δημοσίευσε ένα άρθρο στο οποίο περιγράφει πώς ένας εξελιγμένος πολιτισμός θα μπορούσε να περικλείσει το μητρικό του άστρο με κατάλληλο υλικό, ώστε να εκμεταλλευτεί την ακτινοβολία για παραγωγή ενέργειας (Σφαίρες Dyson). Εάν είναι δυνατή η κατασκευή μιας σφαίρας Dyson θα άφηνε χαρακτηριστικότατο αποτύπωμα στο υπέρυθρο μέρος του φάσματος.
Άλλα έργα αστρομηχανικής είναι η διαμόρφωση του μητρικού άστρου μεταβάλλοντας τα χαρακτηριστικά του. Ένα τέτοιο γεγονός θα εμφανιζόταν στις παρατηρήσεις μας ως μια τοπική ανωμαλία. Ακόμα και μεταβολές περιορισμένης φύσεως, όπως πχ στην επιφάνεια ενός πλανήτη θα είναι σύντομα ορατές σε εμάς μέσω της φασματοσκόπησης της ατμόσφαιρας του πλανήτη. Η αποστολή Kepler μεταξύ άλλων θα δημιουργήσει έναν κατάλογο εξωηλιακών πλανητών με χαρακτηριστικά παρόμοια με της Γης. Ο συγκεκριμένος κατάλογος θα χρησιμοποιηθεί στο μέλλον για πιο λεπτομερή έλεγχο. Επίσης, πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι ένας εξωγήινος πολιτισμός παράγει εντελώς διαφορετικά υποπροϊόντα από εμάς. Για παράδειγμα η παρουσία νετρίνων στην κλίμακα των peta ηλεκτρονιοβόλτ (1015 eV) ή έντονης ακτινοβολίας γ που προκαλούνται από την αλληλεπίδραση ύλης και αντιύλης αποτελούν ενδείξεις. Μάλιστα, όταν η δραστηριότητα είναι εξαιρετικά συγκεντρωμένη μπορούμε να αποκλείσουμε τις φυσικές δειεργασίες.
Ωστόσο, ίσως είναι πιο εύκολο να ανατρέξουμε στο αστρονομικό ισοδύναμο της αυλής μας, δηλαδή στην περιοχή του ηλιακού μας συστήματος. Το 1950 ο Enrico Fermi διατύπωσε την εξής πρόταση, η οποία έμεινε ως Παράδοξο του Fermi:
«Το μέγεθος και η ηλικία του σύμπαντος δείχνουν ότι πρέπει να υπάρχει μεγάλος αριθμός από εξωγήινους πολιτισμούς. Γιατί, λοιπόν δεν έχουμε συναντήσει κανένα ως τώρα?»
Υπάρχουν πολλές απαντήσεις στην πρόταση με πιο προφανή ότι δεν υπάρχουν εξωγήινοι. Για παράδειγμα τα διαστρικά ταξίδια μπορεί να έχουν τόσο κόστος ή κίνδυνο, που κανένας πολιτισμός δεν προτίθεται να αναλάβει. Ακόμα, υπάρχει το ενδεχόμενο της αυτοκαταστροφής πχ πυρηνικός αφανισμός, προτού καν ο πολιτισμός φτάσει στο απαιτούμενο τεχνολογικό επίπεδο. Υπάρχει, όμως ακόμα μία, πιο ενδιαφέρουσα επίλυση για το παράδοξο. Ο Robin Hanson (Καθηγητής Οικονομικών, Πανεπιστήμιο George Mason), χρησιμοποίησε ένα οικονομικό μεταναστευτικό μοντέλο, όπου ένας πολιτισμός επεκτείνεται από το μητρικό του πλανήτη και δημιουργεί αποικίες. Κάποιοι μένουν στις αποικίες, κάποιοι συνεχίζουν με αποτέλεσμα να υπάρχει ένα διαρκές μεταναστευτικό ρεύμα, το οποίο προωθείται σε ανεξερεύνητες περιοχές. Με βάση το μοντέλο του Hanson, ένα πιθανό σενάριο είναι ότι κάποια στιγμή το μεταναστευτικό ρεύμα πέρασε από την περιοχή μας και συνέχισε αφού άφησε πίσω σημάδια υπό τη μορφή τεχνουργημάτων, βιομηχανικών αποβλήτων ή εξορυκτικών δραστηριοτήτων.
Πότε όμως συνέβη αυτό? Η ηλικία του ηλιακού μας συστήματος είναι πολύ μικρή σε σχέση με την ηλικία του Γαλαξία μας. Πλανήτες, όπως η Γη υπήρχαν ήδη κάποια δισεκατομμύρια χρόνια. Απουσία οποιασδήποτε ένδειξης περί του αντιθέτου, ας υποθέσουμε αρχικά ότι ο ρυθμός εμφάνισης τεχνολογικών πολιτισμών ακολουθεί την ομοιόμορφη κατανομή, σε ένα εύρος δισεκατομμυρίων ετών. Αυτό σημαίνει ότι η αναμενόμενη ημερομηνία άφιξης του μεταναστευτικού ρεύματος στην περιοχή μας δεν μετριέται ούτε σε χιλιάδες ούτε καν σε εκατομμύρια, αλλά σε δισεκατομμύρια έτη. Δηλαδή, δεν είναι απίθανο να δεχτήκαμε εξωγήινες επισκέψεις πριν 3 δισεκατομμύρια χρόνια. Εάν αυξήσουμε την κατανομή πιθανοτήτων τότε πέφτουμε σε μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια. Όπως και να έχει πάντως, η πιθανότητα να επισκέφτηκε τη Γη κάποιος εξωγήινος πολιτισμός τα τελευταία χιλιάδες χρόνια είναι εξαιρετικά ασήμαντη.

Εξωγήινα ίχνη
Εάν τελικά οι εξωγήινοι πέρασαν από τη Γη πριν 100.000.000 χρόνια υπάρχει περίπτωση σήμερα να βρούμε ίχνη τους? Οτιδήποτε βρισκόταν πάνω στην επιφάνεια της Γης θα έχει υποστεί ολοκληρωτική καταστροφή από τις καιρικές συνθήκες, τη σεισμική δραστηριότητα, τους παγετώνες κλπ. Επίσης, σημάδια από μεγάλης κλίμακας εξορύξεις, αν δεν έχουν καταστραφεί, θα βρίσκονται βαθιά θαμμένα και θα είναι ανιχνεύσιμα μετά από εξαντλητική έρευνα. Κάποιο τεχνούργημα θαμμένο στη Γη ή στη Σελήνη, θα μπορούσε να διαφύγει της προσοχής μας ακόμα και εάν, αυτοί θα ήθελαν να βρεθεί από τους μελλοντικούς κατοίκους αυτής της γειτονιάς του Γαλαξία. Ακόμα και τα ραδιοϊσότοπα που προκύπτουν από πυρηνικές εκρήξεις θα εκλαμβάνονταν από εμάς ως γεωλογικές ανωμαλίες.
Οι κομήτες και οι αστεροειδείς αποτελούν μια άριστη πηγή πρώτων υλών και ενδεχομένως να παρουσιάζουν σημάδια της παρουσίας εξωγήινων, όπως πχ ανεξήγητη απουσία συγκεκριμένων ορυκτών. Ακόμα, και στην περίπτωση που κτίρια και άλλες υποδομές επιβιώνουν επάνω στον αστεροειδή, είναι πολύ δύσκολο να εντοπιστούν, παρά μόνο μετά από επίπονη και εξαντλητική έρευνα. Ένας αναπτυγμένος τεχνολογικά πολιτισμός μπορεί να είναι σε θέση να εκμεταλλεύεται εξωτικές μορφές ενέργειας, όπως σκοτεινή ύλη ή μαγνητικά μονόπολα. Αν και δεν έχει βρεθεί κανένα μονόπολο, υπάρχει η θεωρητική πρόβλεψη ότι είχαν δημιουργηθεί κατά τη Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang). Η αινιγματική απουσία τους εξηγείται από την πληθωριστική θεωρία, σύμφωνα με την οποία κάποια στιγμή το Σύμπαν κατά το πρώτο δευτερόλεπτο της ζωής του αύξησε το μέγεθος του σε τέτοιο βαθμό, ώστε η πυκνότητα των μονοπόλων πλησίασε στο μηδέν. Η θεωρία αυτή δεν έχει αποδειχθεί, επομένως μπορούμε να υποθέσουμε ότι τα μονόπολα υπάρχουν και μάλιστα σε ικανούς αριθμούς. Αν ισχύει αυτό τότε θα ήταν ιδανικές πηγές ενέργειας. Ο βόρειος πόλος είναι το αντισωματίδιο του νότιου και το αντίστροφο, επομένως σε μια αλληλεπίδρασή τους θα καταστρέφονταν. Λόγω της προβλεπόμενης μάζας τους (1015 η μάζα του πρωτονίου) η αλληλεξουδετέρωση τους θα συνοδευόταν και με τεράστια έκκληση ενέργειας. Εάν λοιπόν πριν εκατομμύρια χρόνια ένας εξωγήινος πολιτισμός είχε εξαντλήσει όλα τα μαγνητικά μονόπολα της περιοχής μας, τότε είναι απολύτως φυσιολογικό, σήμερα να μην μπορούμε να τα εντοπίσουμε.
Μια ιδέα που ερευνάται από το SETI είναι η αναζήτηση εξωγήινων τεχνουργημάτων στα σημεία ισορροπίας Lagrange, L4 και L5, του συστήματος Ήλιος-Γη. Στην ουσία πρόκειται για περιοχές στις οποίες η συνολική βαρυτική δύναμη είναι μηδέν. επομένως, εάν βρεθεί ένα αντικείμενο σε ένα από τα δύο σημεία μπορεί να διατηρήσει τη θέση του ως προς τη Γη καθώς περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο. Εξερευνητικά οχήματα άλλων πολιτισμών ή συσκευές παρακολούθησης μπορεί να μείνουν σε αυτά τα σημεία, χωρίς να απαιτούνται διορθωτικές κινήσεις για διατήρηση της τροχιάς. Μάλιστα, έχει προταθεί η θεωρία, ότι αυτές οι συσκευές ενδεχομένως να επικοινωνήσουν μαζί μας σε καθορισμένο χρόνο.
Ως ένα τελευταίο παράδειγμα για το τι πρέπει να ψάχνουμε, ας υποθέσουμε ότι οι εξωγήινοι μετανάστες έχουν αλλοιώσει γήινους μικροοργανισμούς, δημιουργώντας μια καινούρια βιοσφαίρα, με σκοπό την εξόρυξη, τη γεωπλασία ή την παραγωγή ενέργειας. Επίσης, εάν πράγματι ήθελαν να μας αφήσουν κάποιο μήνυμα, η εμφύτευση του στο γονιδίωμα γήινων οργανισμών είναι σαφώς ευφυέστερη ενέργεια από την αποστολή αμφιβόλου αποτελεσματικότητας ραδιοσήματα. Η χρήση ιών, ζωντανών κυττάρων ή βιολογικών νανοσυστημάτων ως μέσο αποθήκευσης πληροφοριών έχει το πλεονέκτημα της αυτόματης αναπαραγωγής και επιδιόρθωσης αλλά και τη δυνατότητα διατήρησης της πληροφορίας για εκατομμύρια χρόνια.

Μεταβιολογική νοημοσύνη
Όλες οι θεωρίες που εξετάστηκαν έως τώρα, χαρακτηρίζονται από τον ανθρωποκεντρισμό. Έτσι, υπάρχει η τάση να χρησιμοποιείται ο ανθρώπινος πολιτισμός του 21ου αιώνα ως μοντέλο κατανόησης των εξωγήινων πολιτισμών. Όμως, όταν εξετάζουμε πολιτισμούς και τεχνολογίες χιλιάδων χρόνων η παραδοχή ανθρωποκεντρικών προτύπων είναι παραπλανητική. Ίσως η πιο προβληματική παραδοχή είναι ότι έχουμε να κάνουμε με όντα με σάρκα και οστά. Μήπως, όμως τα βιολογικά όντα είναι μεταβατική φάση της εξέλιξης της νοήμονος ζωής στο Σύμπαν? Ακόμα και εδώ, στη Γη, είναι πιθανό στο μέλλον να δούμε την ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης. Συστήματα επεξεργασίας πληροφοριών, νευρωνικά δίκτυα και άλλοι τομείς της επιστήμης, μπορούν στο μέλλον συνεργαζόμενοι να δημιουργήσουν καινοτόμα σκεπτόμενα συστήματα, τα οποία θα υπερβαίνουν την ανθρώπινη ικανότητα.
Οντότητες τέτοιου είδους ενδεχομένως θα έχουν μικρό μέγεθος, αμελητέες ενεργειακές ανάγκες, ενώ θα ζουν στο διαγαλαξιακό κενό για να εκμεταλλεύονται τη χαμηλή θερμοκρασία. Βέβαια, τα ίχνη από μια τέτοια οντότητα θα είναι ελάχιστα και πρακτικά αδύνατο να την εντοπίσουμε.
Ο συγγραφέας Arthur C. Clarke είχε κάποτε παρατηρήσει ότι οποιαδήποτε εξελιγμένη τεχνολογία είναι δυσδιάκριτη από τη μαγεία. Επομένως, είναι κρίσιμο να αναπτύξουμε ένα νέο τρόπο σκέψης σχετικά με την εξωγήινη τεχνολογία και να εγκαταλείψουμε την προσέγγισή της με βάση τις δικές μας εμπειρίες. Έπειτα από 50 χρόνια ύπαρξης του SETI, πρέπει να επεκτείνουμε την έρευνα και σε άλλα πεδία πέρα από τα ραδιοσήματα και να κάνουμε χρήση εργαλείων όπως σωματιδιακή φυσική, αστροφυσική, βιολογία και γενετική. Έτσι, θα μπορέσουμε να εξετάσουμε λεπτομερώς το ηλιακό μας σύστημα αλλά και την ευρύτερη περιοχή για ενδεχόμενη ύπαρξη εξωγήινης συντροφιάς.


Πηγές

Βέρνερ Καρλ Χάιζενμπεργκ, 1901-1976 (Werner Karl Heisenberg)

ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ

Στις 5 Δεκεμβρίου του 1901, στο Wurzburg της Γερμανίας, γεννήθηκε ο Werner Karl Heisenberg. Το έργο βοήθησε κυρίως στην κβαντική θεωρία αλλά και στις φιλοσοφικές προεκτάσεις της. Ήταν γιος του Dr. August Heisenberg, βυζαντινολόγου, στην έδρα της Μεσαιωνικής και της Νεώτερης Ελληνικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου.
Ήταν διακεκριμένος πιανίστας στην εποχή του και ασχολιόταν με την κλασική μουσική. Το 1937 παντρεύτηκε την Elisabeth Schumacher, με την οποία απέκτησε επτά παιδιά. Πέθανε από καρκίνο στο σπίτι του στο Munich το 1976.

Ο Heisenberg σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και στη συνέχεια κατά τη διάρκεια του χειμώνα του 1922-1923 πήγε στο Gottingen για να συνεχίσει τις μελέτες του πάνω στη φυσική. Το 1923 πήρε Ph.D. στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Από το 1924 έως το 1925 εργάστηκε, μαζί με το Niels Bohr, στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης. Το 1925 δημοσιεύεται στο περιοδικό Zeitschrift fur Physik η εργασία του πάνω στη κβαντομηχανική, η οποία οδήγησε στην ανακάλυψη αλλοτροπικών μορφών υδρογόνου. Έτσι του απονέμεται το βραβείο Νόμπελ για τη φυσική το 1932. Το 1926 διορίστηκε καθηγητής στη θεωρητική φυσική, στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης κάτω από το Niels Bohr, και το 1927, όταν ήταν μόνο 26 ετών, διορίστηκε καθηγητής της θεωρητικής φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας.

Έκανε πολλά ταξίδια σε χώρες όπως η Ιαπωνία, η Ινδία, η Βρετανία, οι ΗΠΑ και άλλες χώρες όπου τον καλούσαν είτε ως ομιλητή είτε ως διδάσκοντα.

Οι επίσημες σχέσεις του με το ναζιστικό καθεστώς ήταν ουδέτερες και τυπικές, αφού ποτέ δεν αντιτάχθηκε σε αυτό αλλά απ΄ ό,τι φαίνεται, ήταν κατά βάθος εχθρικός προς την πολιτική του. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, συνεργάστηκε με τον Οttο Hahn, ο οποίος συνδέεται με την ανακάλυψη της πυρηνικής σχάσης, για την ανάπτυξη ενός πυρηνικού αντιδραστήρα. Οι προσπάθειές του όμως δεν τελεσφόρησαν λόγω ανεπαρκούς στήριξής του από την κυβέρνηση του Χίτλερ. Οι ιστορικοί βέβαια συνεχίζουν τους δημόσιους διάλογους για το ρόλο που ο Werner Heisenberg έπαιξε κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου.

Στο τέλος του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, μαζί με άλλους Γερμανούς φυσικούς, συνελήφθη από τα αμερικανικά στρατεύματα και στάλθηκε στην Αγγλία, αλλά το 1946 επέστρεψε στη Γερμανία και αναδιοργάνωσε, μαζί με άλλους συναδέλφους του, το ίδρυμα για τη φυσική στο Gottingen. Αυτό το ίδρυμα, το 1948, μετονομάστηκε σε Ινστιτούτο Max Planck για τη φυσική.

Σχεδίασε τον πρώτο μεταπολεμικό πυρηνικό αντιδραστήρα της Γερμανίας
, ενώ οι μελέτες του δεν έχουν σχέση μόνο με την κβαντική φυσική. Ασχολήθηκε και με τη διατύπωση θεωριών σε σχέση με την υδροδυναμική, τη δομή των ατομικών πυρήνων, το σιδηρομαγνητισμό, την κοσμική ακτινοβολία και τα στοιχειώδη σωμάτια.

Το όνομα όμως του Werner Karl Heisenberg είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την αρχή της αβεβαιότητας ή της απροσδιοριστίας. Η νέα θεωρία του βασίστηκε μόνο σε αυτό που μπορεί να παρατηρηθεί, δηλαδή, στην ακτινοβολία που εκπέμπεται από το άτομο. Υποστήριζε πως δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την ορμή και τη θέση ενός σωματιδίου όσο αφορά την κβαντική φυσική, και ο βασικός λόγος για αυτό είναι ότι ο ίδιος ο παρατηρητής αποτελεί μέρος του πειράματος και το επηρεάζει σε τέτοιο βαθμό, έτσι ώστε δεν μπορεί να γνωρίζει ο ίδιος αν τα διάφορα σωματίδια θα είχαν την ίδια συμπεριφορά, αν αυτός δεν ήταν εκεί: «Εάν η μέτρηση της θέσης έχει γίνει με αβεβαιότητα Δχ και μια ταυτόχρονη μέτρηση ορμής έχει γίνει με αβεβαιότητα Δρ, τότε το γινόμενο των δύο αβεβαιοτήτων δεν μπορεί να γίνει μικρότερο από την τάξη του μεγέθους h». Στην εργασία του αυτή ο Heisenberg σημείωνε προσεκτικά ότι οι αναπόφευκτες αβεβαιότητες Δχ και Δρ δεν προέρχονται από ατέλειες των πραγματικών συσκευών μέτρησης, αλλά από αυτήν καθ΄ αυτήν την κβαντική συμπεριφορά της ύλης: από φαινόμενα, όπως λ.χ. η μερικώς μη προβλέψιμη ανάκρουση ενός ηλεκτρονίου, όταν αυτό συγκρουστεί με ένα αδιαίρετο κβάντο φωτός, ή η περίθλαση του φωτός ή των ηλεκτρονίων, όταν διέρχονται δια μέσου μιας λεπτής σχισμής.

Η αρχή της αβεβαιότητας αποτελεί όχι μόνο μια από τις βασικότερες της κβαντικής μηχανικής, αλλά εισήγαγε μια επανάσταση στα θεμέλια της φυσικής και αποτέλεσε την αρχή για μια νέα φιλοσοφική θεώρηση περί της δομής της ύλης, του Σύμπαντος και των δυνατοτήτων του ανθρώπου. Όπως, όμως, συνήθως συμβαίνει με τις μεγάλες ανακαλύψεις, έτσι κι εδώ, όταν πρωτοδιατυπώθηκε αυτή η αρχή, δεν αναγνωρίστηκε από τους συνεργάτες του και χρειάστηκαν περίπου 10 χρόνια για να γίνει πλήρως αποδεκτή. Λαθεμένα θεωρήθηκε ότι ο Heisenberg αναφέρεται σε μια αδυναμία στο πείραμα για να μπορέσουμε να πάρουμε μετρήσεις ταυτόχρονα για τη θέση και την ορμή των σωματιδίων, δηλαδή μια πρόκληση για τις ικανότητες των πειραματιστών, και έτσι άρχισε η προσπάθεια να επινοηθούν διάφορα πειράματα που θα αποδείκνυαν το λάθος του. Βέβαια αυτό αποτελούσε μάταιο στόχο, αφού δεν ήταν καθόλου αυτός ο ισχυρισμός του.

Στην πορεία του προς τη διατύπωση αυτής της αρχής, ο Heisenberg αντιμετώπισε διάφορα προβλήματα. Το σημαντικότερο από αυτά ήταν το πρόβλημα της γλώσσας. Ο Ντ. Τ. Σουζούκι γράφει: "Οι εσωτερικές εμπειρίες ξεπερνούν κατά πολύ τις δυνατότητες της γλώσσας" . Με την ίδια ακριβώς συλλογιστική πορεία, επηρεασμένος από την ανατολική σκέψη, όπως ο συνάδελφός του N. Bohr, προσπαθεί και ο γερμανός φυσικός να δημιουργήσει μια γλώσσα ερμηνείας της κβαντικής φυσικής, μια νέα φόρμουλα, ώστε να αποφύγει τα πολύπλοκα μαθηματικά, αλλά ταυτόχρονα να μπορεί να περιγράψει την πολυπλοκότητα της φύσης. Όπως λέει και ο ίδιος: «Ο φυσικός κόσμος είναι εξαιρετικά πολύπλοκος και πολυδιάστατος χωρίς συγκεκριμένα ορθολογιστικά όρια. Η επιστήμη αποτελεί το εργαλείο για την κατανόηση του κόσμου, τη γλώσσα για την περιγραφή του, όμως είναι ορθολογιστική και έτσι δεν μπορεί να εφαρμοστεί παρά μόνο σε έναν περιορισμένο χώρο».

Έτσι, ασχολήθηκε πολύ με αυτό το πρόβλημα, ψάχνοντας για ένα μέσο όσο το δυνατόν καλύτερο για την περιγραφή των κβαντικών φαινομένων: «Το πρόβλημα της γλώσσας είναι πολύ σοβαρό. Αναζητούμε τρόπο να εκφράσουμε και να περιγράψουμε τη δομή και τη λειτουργία των ατόμων αλλά στην κοινή γλώσσα είναι αδύνατο να μιλήσουμε για τα άτομα».

«Το δυσκολότερο πρόβλημα σε ό,τι αφορά τη χρησιμοποίηση της γλώσσας εμφανίζεται γύρω από τη θεωρία των κβάντα. Πρώτα απ΄ όλα, δεν υπάρχει τρόπος μιας απλής και κατανοητής μετάφρασης στην κοινή γλώσσα των περίπλοκων μαθηματικών συμβόλων και τύπων. Η μόνη βεβαιότητα που υπάρχει από την άποψη αυτή είναι πως οι κοινές φράσεις δεν μπορούν να ανταποκριθούν στη δομή των ατόμων».

Έτσι γνωρίζοντας πως οι μηχανικές ποσότητες, όπως είναι η θέση, η ταχύτητα, κ.λπ. πρέπει να αντιπροσωπευθούν, όχι από τους συνηθισμένους αριθμούς, αλλά και από αφηρημένες μαθηματικές δομές που τις αποκάλεσε "μήτρες" (πίνακες), διατύπωσε τη νέα θεωρία του, εκφρασμένη με τη μορφή εξισώσεων μητρών. Αυτή ήταν και η «νέα γλώσσα» που χρησιμοποίησε σαν εργαλείο περιγραφής και όπως φάνηκε στη συνέχεια δεν εφαρμοζόταν μόνο στα συγκεκριμένα πειράματα. Όταν εφάρμοσε τη θεωρία του στα μόρια που αποτελούνται από δύο παρόμοια άτομα, βρήκε μεταξύ άλλων ότι το μόριο του υδρογόνου πρέπει να υπάρχει με δύο διαφορετικές μορφές που θα πρέπει να εμφανίζονται σε κάποια δεδομένη αναλογία η μια με την άλλη. Αυτή η πρόβλεψη του Heisenberg αργότερα επιβεβαιώθηκε πειραματικά.

Ο Heisenberg είχε επηρεαστεί σημαντικά από δύο άλλους μεγάλους φυσικούς: τον Niels Bohr και τον Albert Einstein. Από τον πρώτο υιοθέτησε τις αρχές του κοινωνικού και διαλογικού χαρακτήρα της επιστημονικής ανακάλυψης. Την αρχή της αντιστοιχίας ανάμεσα στη μακρο- και μικροφυσική, τον ενεργό ρόλο του επιστήμονα. Μαζί με τον Bohr ανέπτυξε τη φιλοσοφία της συμπληρωματικότητας για την περιγραφή των νέων φυσικών μεταβλητών, καθώς και μια κατάλληλη μέθοδο μέτρησης για καθεμιά από αυτές. Η νέα αυτή αντίληψη της διαδικασίας μέτρησης ενισχύει τον ενεργό ρόλο του επιστήμονα, ο οποίος εκτελώντας μετρήσεις αλληλεπιδρά με το παρατηρούμενο αντικείμενο, με αποτέλεσμα το τελευταίο να αποκαλύπτεται όχι όπως πραγματικά είναι, αλλά επηρεασμένο σε κάποιο βαθμό από τη μέθοδο της μέτρησης. Από το δεύτερο, τον Albert Einsein, αποδέχθηκε την αρχή της απλότητας ως κριτηρίου για την περιγραφή της κεντρικής τάξης της Φύσης, καθώς και τη θεωρία της αξιοποίησης των επιστημονικών παρατηρήσεων.

Και σε ένα άλλο σημείο τονίζει: «Η συνηθισμένη περιγραφή της φύσης, και προπαντός η πεποίθηση αυστηρής νομοτέλειας των φυσικών φαινομένων, βασίζεται στην υπόθεση ότι είναι δυνατή η παρατήρηση των φαινομένων χωρίς την αισθητή αλλοίωσή τους... Επειδή, από την άλλη μεριά, κάθε περιγραφή ενός φυσικού φαινομένου στο χώρο και χρόνο εξαρτάται από την παρατήρηση, προκύπτει ότι η περιγραφή στο χώρο και χρόνο και η κλασική αρχή της αιτιότητας αντιστοιχούν σε συμπληρωματικές απόψεις της πραγματικότητας που αμοιβαία αρνιούνται η μια την άλλη».

Η νέα κβαντομηχανική έχει αλλάξει σε μεγάλη έκταση όλες τις ιδέες μας για τις σχέσεις που υπάρχουν στο μικροσκοπικό κόσμο, που είναι φτιαγμένος από άτομα και μόρια. Αλλά περισσότερο από αυτό, ο Heisenberg έχει δείξει ότι, σύμφωνα με την κβαντομηχανική, είναι αδύνατο να καθοριστεί, σε μια δεδομένη στιγμή του χρόνου, και η θέση που βρίσκεται ένα μόριο και η ορμή του.


Βιβλιογραφία:
- www.physiks4u.gr
- www.physicsweb.com
- www.aip.org/history/heisenberg
- John Gribbin Κβαντική φυσική και πραγματικότητα
- Frtjof Capra Το Ταό και η Φυσική
- Σύγχρονη Φυσική, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...